δεν γράφω στον ιστοχώρο τούτο παρά αραιά και που.

η αιτία αυτής της αποχής είναι η αδικία που διαπράχθηκε προς τον semplice(Kωνσταντίνο),ο οποίος αποκλείστηκε μεροληπτικά κι αναίτια από τον ιστοχώρο.

γιατί τα θυμήθηκα ξανά θα μου πείτε;...μόλις είδα το blog της Νεκταρίας (gate) περί ηλιθίων,γραμμένο στα τέλη Γενάρη και οι συνειρμοί μ έφεραν πίσω,τότε που μετά από μια ανάλογου περιεχομένου κουβέντα στο φόρουμ έβαλα το κείμενο του Λεμπέση για την χρησιμότητα των βλακών.

δεν μπήκα στο φόρουμ να δω τι γράφτηκε μετά την ¨αναχώρηση¨ του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για ν αποφύγω τον πειρασμό της συμμετοχής μου στη συζήτηση .

εξάλλου τι να συζητήσεις με ανθρώπους που αδυνατούν να σεβαστούν τον θάνατο και τον πόνο;;;

μού αρεσε ο όρος ΔΗΘΕΝίλα της Νεκταρίας και της Μαργαρίτας.

πράγματι γίναμε δήθεν άνθρωποι σε ένα περιβάλλον απόλυτης και ξυνής δηθενίλας υπό το κράτος της δικτατορίας των "προοδευτικών" δηθενιστών.

αντίδοτο στην ηλιθιότητα και τον δηθεν-ισμό;

σαν παλιό καλό γλυκό κρασί όσα γράφει ο Ερμείας του 2ου αιώνα στον Διόγνητο

Κατοικούν πόλεις Ελληνικές ή και άλλων εθνών, όπως έτυχε ο κλήρος στον καθένα και ακολουθούν τα τοπικά ήθη και έθιμα, ως προς την ενδυμασία και την τροφή και την υπόλοιπη ζωή τους, αποδεικνύουν όμως ομολογουμένως θαυμαστή και παράδοξο την ζωή και την πολιτεία τους. Πατρίδες κατοικούν τις δικές τους αλλά σαν να είναι πάροικοι. Συμμετέχουν σε όλα ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα ως ξένοι. Κάθε ξενιτιά είναι πατρίδα τους και κάθε πατρίδα τους είναι ξένη γι’ αυτούς.

Παντρεύονται όπως όλοι, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Τράπεζα κοινή έχουν, αλλά τη θεωρούν αγία. Έχουν και αυτοί σάρκα αλλά δεν ζουν κατά τη σάρκα. Ζουν στη γη αλλά συμπεριφέρονται σαν να μένουν στον ουρανό. Πείθονται και υπακούουν στους καθορισμένους νόμους αλλά με την ενάρετη ζωή τους, νικούν τους νόμους.

Όλους ανεξαιρέτως τους αγαπούν και σχεδόν από όλους διώκονται. Αγνοούνται και κατακρίνονται. Θανατώνονται και ζωοποιούνται. Ζουν λιτά σαν να είναι πτωχοί, αλλά τους άλλους ελεούν πλούσια. Τα πάντα στερούνται και τους περισσεύουν τα πάντα. Ατιμώνονται και μέσα στις ατιμίες δοξάζονται. Ενώ κακοπαθούν χαίρονται σαν να παίρνουν ζωή.

Από τους Ιουδαίους πολεμούνται ως εχθροί και από τους Έλληνες καταδιώκονται και την αιτία του μίσους τους δεν μπορούν να την εξηγήσουν ούτε οι ίδιοι οι διώκτες τους.

Για να το πούμε με απλά λόγια ότι είναι η ψυχή μέσα στο σώμα το ίδιο οι Χριστιανοί μέσα στον κόσμο.Η ψυχή είναι σπαρμένη μέσα σε όλα τα μέλη του σώματος και οι χριστιανοί μέσα σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Και κατοικεί μεν η ψυχή στο σώμα, αλλά δεν είναι σωματική. Και οι Χριστιανοί κατοικούν στον κόσμο αλλά δεν είναι κοσμικοί.

Ενώ είναι αόρατη η ψυχή, φρουρείται από το ορατό σώμα.Και οι Χριστιανοί φαίνεται ότι είναι μέσα στον κόσμο, αλλά η θεοσέβειά τους μένει αόρατη.

Μισεί την ψυχή η σάρκα και την καταπολεμεί χωρίς να αδικείται από αυτήν, αλλά μόνο διότι εμποδίζεται από την ψυχή να απολαμβάνει τις ηδονές. Μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος χωρίς να αδικείται, αλλά μόνο διότι αντιτάσσονται στις ηδονές.

Η ψυχή αγαπά τη σάρκα και τα μέλη που τη μισούν. Και οι Χριστιανοί αγαπούν τους ανθρώπους που τους μισούν.

Η ψυχή είναι κλεισμένη μέσα στο σώμα, αλλά αυτή συγκρατεί το σώμα. Και οι Χριστιανοί κατέχονται και φρουρούνται υπό του κόσμου, αλλά αυτοί συνέχουν και διατηρούν τον κόσμο.

Ενώ είναι αθάνατη η ψυχή, σε φθαρτή σκηνή κατοικεί. Και οι Χριστιανοί ζουν ανάμεσα από φθαρτά πράγματα, ελπίζοντας και περιμένοντας την αφθαρσία των ουρανών. Ενώ ταλαιπωρείται και βασανίζεται η ψυχή με τα υλικά πράγματα, αυτή όλο και γίνεται καλύτερα. Και οι Χριστιανοί ενώ τιμωρούνται και κολάζονται, αυτοί όλο και περισσότεροι γίνονται.

Σε τέτοια κατάσταση τοποθέτησε τους Χριστιανούς ο Θεός, από την οποία δεν επιτρέπεται σε αυτούς να παραιτηθούν."

Β.Ε.Π. 5-7, τομ. 2, 253.

το πικρό ποτήρι του θανάτου θα έρθει η ώρα που θα το πιούμε όλοι...

και την δύσκολη εκείνη ώρα όσοι φερθήκαμε σαν πτωματοφάγοι γύπες και ύαινες θα δούμε τους πολλαπλούς μας εαυτούς να μάς περικυκλώνουν χαιρέκακα,χλευαστικά κι απειλητικά,ακριβώς όπως φερόμασταν όσο νοιώθαμε δυνατοί κι απέθαντοι...