Από μικρή λειτουργούσα με πρόγραμμα. Τόσες ώρες είχα μαθήματα, τόση ώρα θα διάβαζα το κάθε μάθημα, τόση ώρα θα έτρωγα, ακόμα και πόση ώρα θα έκανα μπάνιο υπολόγιζα. Εντάξει,μπορεί να είμαι λίγο ψυχαναγκαστικός τύπος. Αλλά μόνο με πρόγραμμα μπορούσα να λειτουργήσω, αλλιώς χανόμουν. Μπορεί να περνούσε η μέρα και να μην έκανα τίποτα τη στιγμή που οι υποχρεώσεις έκαναν ουρά. Οταν στο τέλος της ημέρας είχα κάνει όλα όσα είχα προγραμματίσει, ένιωθα πλήρης και ψυχικά ήρεμη. 

Οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο συνέχισα να χρησιμοποιώ αυτή τη μέθοδο αλλά χαλάρωσα λιγάκι.Είπα να ζήσω και εγω τη φοιτητική ζωή...

Βλέπω όμως σιγά σιγά να τελειώνει το πρόγραμμα σπουδών που είχα βάλει εδω και χρόνια, από το δημοτικό μέχρι σήμερα.Ναι, ναι καλά ακούσατε, απο το δημοτικό. Τι να κάνουμε ήμουν πειθαρχημένο παιδί εγώ...

Βρίσκομαι όμως τώρα σε μια φάση που σκέφτομαι:και καλά πήρα το πτυχίο. Τι θα κάνω μετά??Θα κάνω μεταπτυχιακό?Που θα το κάνω, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό?Τι αντικείμενο θα με ενδιέφερε?Θα δουλεύω ταυτόχρονα?Τι δουλειά θα είναι αυτή?Θα μπορέσω να βρω κάτι που να με καλύπτει γενικά?

Αυτό το μετά που είναι αβέβαιο, που δεν μπορώ να πιαστώ από πουθενά με τρελαίνει. Ανέκαθεν ζήλευα απίστευτα αυτούς που είχαν βρει τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και σε τι ήταν καλοί. Εγώ δυστυχώς ακόμα το ψάχνω. Τόσα πράγματα δοκιμάζω, γιατί ως γνωστόν "μάθε τέχνη και άστην και αν πεινάσεις πιάστην". Αλλά τίποτα δε με γεμίζει όσο θα ήθελα.

Τελικά και η δουλειά είναι σαν το ταίρι. Αν δεν βρεις το ταίρι που σου ταιριάζει και σε γεμίζει μετά από λίγο βαριέσαι και όλα σου φαίνται ανούσια και βαρετά. Ετσι και στη δουλειά, αν δεν βρεις το αντικείμενο που σε γεμίζει δεν θα μπορέσεις να νιώσεις ποτέ ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος.

’υτά σκέφτεσαι όταν διαβάζεις οικονομικά, δεν καταλαβαίνεις και αρχίζεις να πιστεύεις οτι ο σεπτέμβρης είναι μια χαρά μήνας!