Όλοι ξέρουμε το παραμύθι με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ πως θα ήταν αν η Αλίκη δεν ήταν παιδί; Τι τροπή θα είχε η ιστορία της; Θα μπορούσε ποτέ να τρυπώσει στο μυστικό κήπο των παραμυθιών ή θα διερωτiότανε για ώρα το λογικό τρόπο για να βρει μια κατάλληλη για αυτήν και το μέγεθος της είσοδο;

 Όταν η Αλίκη ανακάλυψε το μπουκάλι με το μαγικό φίλτρο της συρρίκνωσης σκέφτηκε μόνο πως αποκλείεται να είναι δηλητήριο αφού στο γυαλί του δεν αναγραφότανε κάτι τέτοιο. Το ήπιε όπως έφαγε και το μπισκότο της υπερμεγένθυσης  χωρίς να ανησυχεί λεπτό για θερμίδες ή για πιθανές ραγάδες που θα μπορούσανε να εμφανιστούν με το απότομο τράβηγμα του δέρματος. Και για αυτήν της την αφέλεια ή τόλμη όπως θέλετε πείτε την, ανακάλυψε τον μαγικό κόσμο που όλα είναι εφικτά.

Ως παιδί.  Διότι τα παιδιά δεν σκέφτονται, δεν υπολογίζουν, δεν διστάζουν. Ζούνε ακόμα στον κόσμο των θαυμάτων, δημιουργούν και δράττουν χωρίς όρια και αυτοσχέδια εμπόδια.