θέλω να γκρινιάξω!!! Με μπλα μπλα μπλα....... για το νερό και τι βάσανο είναι να είσαι κορίτσι χωρίς πόσιμο νερό εντός σπιτιού!!!!

Εδώ που ζω, το νερό της βρύσης δεν είναι πόσιμο. Δεν φταίει η περιοχή, αλλά η χώρα. Έχουνε βάλει τόσα άλατα, τόσα φάρμακα που το νερό δεν είναι πια πόσιμο. Το καταλαβαίνω από την μυρωδιά και τη γεύση. Ώρες ώρες μου θυμίζει πισίνα σε ποτήρι. Και για τους άπιστους υπάρχει και το τεστ του βραστήρα. Με το πρώτο βράσιμο, αφαιρείς το νερό και βλέπεις την πλάκα κολλημένη στα εσωτερικά τοιχώματα του βραστήρα. Σαν μαστίχα Χίου που αρνιέται να ξεκολλήσει από τον φλοιό.

Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει να αγοράζεις νερό!!!!  Ή ένα φίλτρο. Μόνο που δεν μπορώ την μυρωδιά, αυτή δεν αφαιρείται με κανένα φίλτρο.

Στο σούπερμάρκετ λοιπόν για νερά. Ειδικά για νερά. Διότι θα πάρω μια εξάδα. Και πως θα την κουβαλήσω; Δεκαπέντε λεπτά περπάτημα ως τη στάση του λεωφορείου, άλλα δέκα από το κέντρο στο σούπερμάρκετ. Τα χέρια μου πεθάνανε. Πού να κουβαλήσω κι άλλα; μόνο μια εξάδα είναι αρκετή για να μελανιάσει τα δάχτυλα μου.

’ντε λοιπόν στο σούπερ. Να μην ξεχάσω και τα άδεια μπουκάλια από την περασμένη φορά.... Ανοίγω το ντουλάπι που τα ρίχνω μέσα, και διαπιστώνω ότι η μαύρη σακούλα είναι γεμάτη με άδεια μπουκάλια. Ναι, έχω να επιστρέψω μπουκάλια από πέρσι...... πως μαζεύτηκαν όλα ρε παιδί μου έτσι; Ε δεν μπορώ να τριγυρνώ στην πολη με μια μαύρη σακούλα.... ή μπορώ; Μπορώ, δεν είναι βαριά. Αλλά ποιος με σώζει από τα νεύρα της πωλήτριας όταν θα μετρήσει καμιά πενηνταριά μπουκάλια......

Α, εδώ, πρέπει να επιστρέφονται τα πλαστικά ή γυάλινα μπουκάλια στο κατάστημα. Και δεν είναι μην βαριέσαι. Τα πληρώνεις, με κάθε μπουκάλι να και τα 25 σεντς. Στο ένα δεν είναι πολλά τα λεφτά.... Είμαι και θετική στην περιβαλλοντική συνείδηση. Ακόμα και τα σκουπίδια μου τα χωρίζω....τουλάχιστον αυτά που μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι σκουπίδια απλά, βιολογικά, χαρτιά, γυαλιά και καρφιά..... όπως γινόμαστε κάθε φορά που έρχεται ο υπεύθυνος για τα κοινόχρηστα και φωνάζει ότι η πόλη μας ακριβαίνει τον φόρο σκουπιδιών.... ή κάτι τέτοιο.... δεν έδωσα ποτέ σημασία. Αφού όσο μπορώ τα χωρίζω.... Τι φωνάζει κι αυτός πάλι;

Ναι, τελικά πήγα και στο σούπερμάρκετ. Με είκοσι μπουκάλια. Στο ταμείο που τα έριχνα ένα ένα στο ειδικό κασόνι, η πωλήτρια παρολίγον να με λιντσάρει. Με κοίταζε με άγριο ύφος και στο τέλος, κι αφού πλήρωσα για την εξάδα ( τι πλήρωσα; αφού από τα είκοσι μπουκάλια πλήρωσα την εξάδα και τον φόρο, πήρα και χρήματα πίσω) με συμβούλεψε για το καλό της τάξης, να φέρω τα άδεια μπουκάλια την επόμενη βδομάδα. Και όχι να περιμένω κάτι μήνες πάλι.... Της χαμογέλασα, τι άλλο να έκανα; ήθελα να την πληροφορήσω ότι έχω άλλα είκοσι τουλάχιστον στο σπίτι, μα σιώπησα. Αφού θα τα δει σε λίγες μέρες. Γιατί να της πάρω την χαρά;

Και να το κουβάλημα ως την στάση νούμερο 1. Στην αρχή άνετα, με μεγάλα βήματα και γρήγορο ρυθμό. Τα χέρια ακόμα ξεκούραστα. Εντός λεπτών, αρχίζει το δεξί χέρι να νιώθει το βάρος. Αλλαγή χεριού. Με χαμόγελο και χάρη. Προχωράμε. Με πιο μικρά αλλά πιο γρήγορα βήματα. Σε τέτοιες στιγμές είναι που καταλαβαίνω την αξία ενός άντρα. Από μυϊκής ισχύως τουλάχιστον. Γιατί χώρισα με τον ΄...... αλήθεια; μήπως τον έβαζα να μου κουβαλάει πάντα τα νερά; Αχ, το χέρι μου. Αλλαγή χεριού και ρυθμού.

Φτάνουμε στο λεωφορείο. Στριμωχνόμαστε να βρούμε θέση για την αρχοντιά μας και την εξάδα μας. Χαμογελώ σε μια άλλη κοπέλα που έχει στριμώξει ανάμεσα στα πόδια της κι αυτή μια εξάδα με μπουκάλια νερού. Μου απαντάει κι αυτή με χαμόγελο.

Κάποτε φτάνω στην στάση του σπιτιού. Ακολουθεί το ίδιο μπαλέτο ως την εξώπορτα. και μετά το καλύτερο. Ανέβαση σκάλας. Ως τον δεύτερο όροφο, παρακαλώ!  Κάπως έτσι ήτανε μάλλον για τις παλιές, ο δρόμος στην βρύση του χωριού...... Τουλάχιστον όμως εκεί συναντούσανε και τα ..... φλερτ τους... εγώ μόνο την ταμία βλέπω......κλαψ.....

Ιδρωμένη, ναι, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου.....  Όχι, το νερό ΔΕΝ είναι με τίποτα νεράκι!!!!