Ήρθαν όλα χθες. Αδυσώπητα και ωραία… Τελευταία βραδιά του Σωκράτη για τη χειμερινή περίοδο, λίγο πριν μπει με τα καλά της η Άνοιξη. Με τρία ποτήρια νερό, είπε… νεράκι όσα είχε για να πει και ακόμη πιο πολλά. Ήταν το «εις το επανιδείν», βλέπεις. Λίγο μετά το διάλειμμα, σχεδόν είχα βρει το θάρρος να φύγω… Μετά από 10 λεπτά σχεδόν είχα βρει το θράσος να αράξω για όσο πάει. Είπε και την «Αράχνη», είπε και την «Πριγκηπέσα», είπε τα «Ξωτικά», μα είπε και τη «Νεράιδα»… Όσο πιο προσωπικά. Το ξέρω, το είδα. Του ξέφυγε ματιά προς τον ουρανό… Είχε νεύρο και ιδρώτα ο Σωκράτης, χθες… Με τρία ποτηράκια νερό, επαναλαμβάνω. Τέρμα τα κιτρινωπά, εδώ και καιρό…

Είπε και Λοίζο («Σεβάχ»), είπε και παραδοσιακά, άφησε και την Κρητικοπούλα να μας τραβήξει κατά την πατρίδα της…

Προσωπικά, έμεινα σε αυτό…

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει

Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή για μυστικό της έχει

Το αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ως τώρα

Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί, να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα

Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά και αυτά θα γίνουν χώμα

Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου

Και λες το χέρι σου κρατώ και εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια βροχή μια χρυσαφένια βρύση

Νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει

Υ.Γ. Η παρέα άκουγε Σωκράτη μέχρι το ξημέρωμα των 5.10, παρόλα αυτά…