-  Ευγοπαϊν, χαίγω πολύ...

    -  Ελλαδιστάν Κυπρρριστάν, κι εγώ χάρ(ρρρρ)ηκα...

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία τους. Μια μικρή ιστορία αγάπης, σαν όλες τις άλλες που αρχίζουν και τελειώνουν καθημερινά. Δεν είχε κάτι το ουάο μπόνους έξτρα για να περάσει στο τηλεοπτικό έπος σε μορφή τηλενουβέλας. Δυο παιδιά ήταν, που βρέθηκαν κάπου στο κέντρο της Ευρώπης κι αγαπήθηκαν. Μεγάλωσαν ουσιαστικά, μαζί.

Χωρίς μεγάλες διαφορές. Όχι από αυτές που μπορούνε ν΄ανάψουν τα αίματα και να βγάλουν τα μαχαίρια. Ούτε συνδιασμός Τουρκιστάν Κυπριστάν για μεγάλα κλάματα, ούτε καν Ζιντάν με τσαρλού φανατική οπαδό του Μπέκχαμ...Τίποτα το ενδιαφέρον σας λέω!

Στην αρχή όλα τέλεια, όλα μελένια. Ερωτευμένος με το γέλιο και την παιδικότητα, τρελλαμένος με την ξεροκεφαλιά και τη μαγειρική της..Γοητευμένη από την προφορά του, ερωτευμένη με το ύψος, το βλέμμα του, που δεν είχε τίποτα το ξενερουά, την ψυχραιμία και το ζεστό χαμόγελό του.

Στον τέταρτο χρόνο όμως η εσωτερική αντίδραση-σκέψη στα « μον μπεμπέ» πεταγόταν σαν χειροβομβίδα αλά «Αν ξαναπεις κιχ και δεν είναι ελληνικό δεν ξέρω τί θα έρθει να σε βρει στο κεφάλι!»

-Με άλλα λόγια,σούπα βελουτέ με κρεμ φρες και τρούφα βέρσους Σεφταλιά στα κάρβουνα και κόκκινο ξηρό κρασί βέρσους ζιβανία!-

"Την πιάσανε τα πατργρργγγιωτικά της την πουπέ. Είχανε πάει στην Πασχαλινή γιογτή της ομογένειας μετά την εκκλησία. Τγίτη φορά που την συνόδευε, βαγέθηκε τα ίδια και τα ίδια. Και εκείνοι οι χογοί τους, τί μπανάλ! Αγοί ή γήγογοι, όλοι σχεδόν σε ένα κύκλο σαν τους ινδιάνους που παγακαλάνε τα πνεύματα για την βγοχή και την ειγήνη... Αχ, πόλεμο θα του έκανε πάλι ότι την έκανε γεζίλι..

Σε ένα χογό σολίστ, που δεν τον κατάλαβε ποτέ, του κτυπούσανε παλαμάκια να χογέψει... Είχε δει και τον άλλο πγιν, που χόγευε με το τσιγάγο στο στόμα και το ποτήγι ουίσκι στο πάτωμα.. Πήγε να τον μιμηθεί... Και τα κατάφεγε τέλεια αν εξαιγέσεις πως δεν κανπίζει για αυτό πνίγηκε, του έφυγε το τσιγάγο και έπεσε στα μαλλιά μιας κοπέλας... Κλώτσησε και το ποτήγι με το ουίσκι...Η πγοσπάθεια δεν μετγάει καθόλου τελικά... και μετά;

ΕεΕ, ας μην τον τγαβούσανε να χογέψει αυτά τα τούγκικα τα τσιφτετέλια... Τί ήθελε να ανοίξει το στόμα του και να πει «Μα αυτό το χογέψαμε και στην Ιστανμπούλ!» Και καλά ο χογός είναι τούγκικος, άντε, να το παγαδεκτούν οι Ινδιάνοι του Ελλαδιστάν... Πώς θα ξέπλενε το στόμα του τώγα που απεκάλεσε την Κωνσταντίνουπολη ΤΟΥΣ με την τουγκική ονομασία; Και η συπγέ του, με τίποτα δεν επγόκειτο να του το συγχωγέσει... όχι μετά από τόσον καιγό... "

       -   Ο μον ντιέ, πού έμπλεξα!

       -   Πού έμπλεξες; Τώρα να δείς κύριε! Θα βάλω Ξυλούρη και μάλιστα στη διαπασών!

(βασικά συνεχίζεται)

ΥΓ: Αλήθεια, περνάς καλά ΄κει πάνω;

ΥΓ2: 51 και 20. Σας θυμόμαστε, πάντα με θαυμασμό.