Χτες αποφάσισα να πάω να ανανεώσω επιτέλους τις ανταύγειες μου(πως θα δικαιολογώ άλλωστε τις...ξανθιές μου ατάκες?).

Οι τρεις ώρες που πέρασα εκεί μέσα μου φάνηκαν αιώνας. Πέντε-πέντε τις έπαιρνε τις τρίχες ο κομμώτης και τις έβαφε.Μου φάνηκε οτι αυτό δεν είναι το μαλλιά μου,τόσες πολλές τρίχες!

Και εκεί που ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ απο τα πολλά αλουμινόχαρτα και δεν ήξερα απο που να το στηρίξω, αποφάσισαν να μου τα βγάλουν. Η ανακούφιση που ένιωσα δεν περιγράφεται!!

Και εκεί που ο κομμωτής δεν έλεγε τίποτα για το χρώμα των μαλλιών, άρχισα να ανησυχώ. Σκεφτόμουν οτι θα μου βγει κανα μαλλί πλατινέ και δεν θα μπορώ να κυκλοφορήσω στη σχολή...

Αφού έπαθα ένα σοκ όταν είδα το ξανθό(είχαν περάσει βλέπετε μήνες απο τότε που το'χα βάψει για τελευταία φορά) προχωρήσαμε στο κούρεμα. Αν και βγήκε πολύ κοντό το μαλλί απο οτι το περίμενα, οι κριτικές ήταν καλές(εμ τι,δεν θα περνούσα απο κριτική επιτροπή?)!

Οι εικόνες απο την...τριχοταλαιπωρία λένε πολλά!!