Υπάρχουν στιγμές που η λέξη ευτυχία είναι λίγη για αυτό που νοιώθεις…

όλων των ειδών και όλων των επιπέδων. Από «καλαμπόρτζηδες» μέχρι αυτό που λέμε «Μουσικάρες»

Μια στιγμή όμως που θα την θυμάμαι για πάντα ήταν η συμμετοχή μου στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας στις 17 Σεπτεμβρίου του 2004.

Πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία.

Από τις πρόβες επικρατούσε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Οι Γάλλοι διοργανωτές είχαν φροντίσει για όλα. Ο Επαγγελματισμός και η οργάνωση σε όλος της τη μεγαλείο…

Χαρούμενα πρόσωπα παντού και η γιορτή συνεχιζόταν.

Στο τέλος της βραδιάς έπρεπε να μπούμε μέσα στο γήπεδο όλοι όσοι πήραν μέρος στην παρέλαση και να γίνουμε ένα.

Έτσι και έγινε… όταν μας έδωσαν το σύνθημα αρχίσαμε να τρέχουμε σαν μικρά παιδιά σε όλο το γήπεδο χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, να αγκαλιαζόμαστε με τους αθλητές και να χορεύουμε σαν να είμαστε σε μια στιγμή μέθης. Μουσικές, χρώματα, φώτα, όλες οι φυλές αγκαλιασμένες….

Αυτό φίλε μου το ζεις μόνο μια φορά στη ζωή σου και εγώ εκείνη τη στιγμή το έζησα πραγματικά!!

Υ.Γ. 'Οποιος με βρεί στις φωτογραφίες κερδίζει ποτάκι στη Μπλε Νότα