Η μεγαλύτερη στιγμή στην πορεία ενός φαντάρου, είναι ο ερχομός της εποχής που ξεκινά να λέει "δεν προλαβαίνω" σε όσα του λένε να κάνει, είτε οι ομόβαθμοί του, είτε οι ανώτεροί του. Η τελευταία περίπτωση βέβαια συνήθως συνοδεύεται από "καμπάνες"...

Το θέμα με μένα είναι πως δε θα προλάβω ...να μην προλαβαίνω !

Και εξηγούμαι:

Σε 29 μέρες απολύομαι. Ε-Ι-Κ-Ο-Σ-Ι-Ε-Ν-Ν-Ι-Α. Σκέτο. Ούτε 329, ούτε 229, ούτε 129. Και πάλι βέβαια, πολλές θα ήταν.

Όμως...

Σήμερα έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο (από κει σας γράφω, έχοντας δίπλα έναν ΕΠΟΠ να βλέπει σίριαλ έχοντας στο φουλ την TV, γκρρρ!). Αύριο, λογικά παίρνω εξιτήριο με 15θήμερη αναρρωτική, αλλά δεν το λέω μη χαλάσει το γούρι....

Το άλλο καλό είναι οτι αυριανή μέρα "δε μετράει". Άρα επιστρέφω στη μονάδα Μεγάλη Τετάρτη, 23 Απριλίου. Τότε θα μένουν ακόμα 13 ημέρες.

Έχω όμως υπόλοιπο 6 ημέρες κανονική και 6 ημέρες τιμητική λόγω Πάσχα. Και βέβαια μία ημέρα προαναχώρηση για τις παραπάνω.

Και ως γνωστόν, 13 - 13 = 0 !