Ώρα 5.45 μ.μ. στο Ιερό Εργοτάξιο Αγίου Ιγνατίου (μεγάλη η χάρη Του). Κόσμος μαζεύεται ντυμένος ως για τα Όσκαρ. Θείτσες, θείτσοι, κουμπάροι, κουμπαράδες, κομπάρσοι, συγγενείς και φίλοι, συνωστίζονται βουΐζοντας για μια θέση στον ήλιο. Ο Α' Ανδρικός Ρόλος στέκεται στην είσοδο κρατώντας ενα ωραίο μπουκέτο λουλούδια και γνέφει σε κάποιον απ' το πλήθος να του πει τι ώρα πήγε γιατί άρχισε να ιδρώνει. Η ώρα έχει πάει 5.58 και ο Α' Γυναικείος Ρόλος δεν έχει δώσει σημεία ζωής ενώ στις 6.00 ξεκινά το show. Ο κόσμος βουΐζει και κοιτάει γύρω γύρω για το ποιος θα εντοπίσει πρώτος τον Α' Γυναικείο Ρόλο. Είχαν κυκλοφορήσει φήμες για αξεπέραστα φαντασμαγορική είσοδο...

Η ώρα έχει πάει 6.01 και ο παπά-Ρόλος αρχίζει να αγχώνεται. Τίποτα δεν φαίνεται να καταφθάνει. Μήτε λιμουζίνα, μήτε άμαξα, μήτε όνος. Η αγωνία κορυφώνεται. Ο κόσμος έχει πλέον ελέγξει και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα απ' όπου βεβαιώνεται ότι ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, έτσι προσφεύγει στο πέμπτο σημείο του ορίζοντα - πάνω.

Και τότε είναι που βλέπει τον Α' Γυναικείο Ρόλο να κάνει ένα σάλτο μορτάλε από τις πανύψηλες σκαλωσιές ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΙΝΙΑ παρακαλώ σαν κάτι μαμμόθρεφτα - το φουστάνι της που ανοίγει σαν αερόστατο της επιτρέπει να προσγειώνεται αργά και βασανιστικά (για τους άλλους το τελευταίο, γιατί βλέπουν τι γίνεται κάτω απ' το φουστάνι και πολύ θα ήθελαν να ήταν εκείνοι το βράδυ στη θέση του Α' Ανδρικού Ρόλου). Με το κράνος που φορά και τον φυσικής ομορφιάς αερόσακο που έχει δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά.

Το πλήθος διατελεί εις έξαλλον κατάστασιν. Αλαλάζει από χαρά και ευτυχία. Ο Α' Γυναικείος Ρόλος σιγά σιγά αφικνείται στο πάτωμα, ο Α' Ανδρικός σπεύδει να την προϋπαντήσει, της δίνει το μπουκέτο και ένα φιλί στο μάγουλο (γιατί είχε οδηγίες να μην της χαλάσει το κραγιόν) και προχωρούν με συνοπτικές διαδικασίες στο μυστήριο. Ο παπά-Ρόλος τους στεφανώνει με τα κράνη, ρίχνουν κι ένα χορό του Ησαΐα, το κέφι φουντώνει και η διασκέδαση συνεχίζει στο ξενοδοχείο.

Έπειτα, με μια κεφαλιά στο κομοδίνο (εκεί που εναπόθεσα προηγουμένως τον εγκέλαδό μου) ξυπνάω. Σηκώνομαι κρατώντας ακόμη το κεφάλι μου και σκέφτομαι...

πω πω... φτηνά τη γλυτώσαμε