Κρόσσια έχουν γίνει τα νεύρα μου τον τελευταίο καιρό. Να, σαν τα κρόσσια στα ρούχα της Φαρμάκη. Βλέπω και αυτές τις κοκκαλιάρες και δαιμονίζομαι. Τις φθονώ ρε παιδί μου πως να το κάνουμε? Που πήγα σήμερα στα ZARA να χαζέψω και μου ήρθε εγκεφαλικό!Καλά ρε κορίτσια ακόμα τα βαφτιστικά σας φοράτε όλες και όλα είναι τόσο μικροκαμωμένα?

Αλήθεια σας λέω, έχω όλη την καλή θέληση να είμαι ήρεμη. Αλλά όταν παίρνω πρωινιάτικα τηλέφωνο στη γραμματεία ενός μεταπτυχιακού προγράμματος για να ζήτησω πληροφορίες. και γυρνάνε και μου λένε "Αν δεν έχετε μέσο όρο 7, μην κάνετε τον κόπο!" πως να μην συγχιστώ? Και ποια είσαι εσύ κυρά μου που θα μου πεις αν θα κάνω ή δεν θα κάνω αίτηση? Ε? Εγώ μπορεί να έχω σουπερ ντουπερ ικανότητες και να τους καταπλήξω με αυτά που θα πω στη συνέντευξη ή θα γράψω στις εξετάσεις και να προσπεράσουν το θέμα της βαθμολογίας.

Προσπαθώ να φανώ ανώτερη και προχωράω. Ελα όμως που έρχεται η ώρα των αγγλικών, όπου η καθηγήτρια μου κάνει την καρδιά περιβόλι. "Τι είναι αυτά που έγραψες? Ετσι μιλάνε στον ΟΗΕ? Ούτε πλάνο ούτε τίποτα. Θα βαρεθούν την ζωή τους". Μπάστα κοπελιά(όχι η Σάσα). Πως με πυροβολείς έτσι? Αρχή είναι ακόμα! Μέχρι τα 40 μου που θα γίνω εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ ή σε κάποιον άλλον οργανισμό τελοσπάντων, θα έχω γίνει εξπερ!

Και τώρα που είπα εξπερ θυμήθηκα το τρένο. Γιατί καλά κανονίσαμε να πάμε θεσσαλονίκη, πως θα γυρίσουμε μου λέει κανείς? Που πήγα σήμερα στον ΟΣΕ και μου είπαν οτι για εκείνη τη μέρα δεν υπάρχει τίποτα!Αλλά τι περιμένεις οταν είναι άντρας? Μακακίες μας είπε πάλι!

Τεσπα αρκετά ταράχτηκα. Πάω να πιω το τίλιο μου, και να συνεχίχω τη μελέτη μου για τον ΟΗΕ.

I yield my time to the chair.Thank you!