Το Πάσχα ποτέ μου δεν το συμπάθησα. Ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν είμαι και ιδιαίτερα φίλος του διάχυτου θρησκευτικού κλίματος...

Πάντως, πέρα από το αν μου αρέσει ή όχι, πάντα θυμάμαι να περιμένω με αγωνία την λαμπάδα που μου έφερνε η νονά μου. Θυμάμαι μία χαρακτηριστική λαμπάδα με ένα πάνινο κουκλάκι με ροζ σκουφάκι!(απίστευτο! Αυτά τα θυμάμαι! Δυο τρεις τύπους στη φυσική δεν μπορώ να θυμηθώ!). Αυτό έγινε βέβαια προ δεκαετίας!Επίσης θυμάμαι ότι μου είχε φέρει και ένα τεράστιο πασχαλινό αυγό που είχε μέσα ένα λούτρινο γατί.Οι σκόρπιες φωτογραφίες που βρίσκω στα οικογενειακά άλμπουμ μαρτυρούν ότι το Πάσχα είχε περάσει ωραία

Το προσωπικό μου δράμα είναι ότι τα τελευταία εφτά χρόνια η νονά μου και ο νονός μου έχουν σταματήσει να μου φέρνουν την καθιερωμένη λαμπάδα! Πρόκειται για καταγγελία! Λαμπάδα γιοκ! Ούτε λόγος για αυγό! Φανταστείτε λοιπόν πως νιώθω κάθε χρόνο όταν η ξαδέρφη μου-εφτά χρονών πιτσιρίκι-έρχεται και μου κάνει επίδειξη της λαμπάδας της! Γυαλίζει το μάτι μου! Στάζει αίμα! Παρανοώ!

Κάθε χρόνο αγοράζω μόνη μου την λαμπάδα μου! Υποθέτω ότι τα ψυχολογικά τραύματα θα φανούν περίπου σε μια δεκαετία...και αν ποτέ τύχει και βαφτίσω κανένα δύσμοιρο παιδάκι που θα πέσει στα χέρια μου τότε για αντίποινα όταν κλείσει τα δέκα θα σταματήσω να του παίρνω λαμπάδα!

Το Πάσχα λοιπόν έχει γίνει μία επώδυνη γιορτή. Παρατημένη και φτυσμένη απ'τους πνευματικούς μου γονείς, με ένα πιτσιρίκι να μου τρίβει την λαμπάδα του μέσα στα μούτρα, με τους γονείς μου να αγοράζουν λαμπάδες και όλα τα συναφή για τα βαφτιστήρια τους, το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι πλησιάζουμε στο τέλος και αυτής της σχολικής χρονάς.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους άκουσαν το δράμα που ζω κάθε Πάσχα! Το εκτιμώ αφάνταστα! Οποιαδήποτε εισφορά λαμπάδας ή αυγού είναι δεκτή!