Σήμερα(να γραφτεί στα πρακτικά παρακαλώ!) συνόδευσα τους γονείς μου και την μικρή ξαδέρφη μου στην παραλία για μπάνιο. Εγώ ως γνωστόν(σε σας όχι στους γύρω μου ναι) δεν κάνω μπάνιο στη θάλασσα για πολλούς και διαφόρους λόγους(νεροφοβία, ψαροφοβία, ανθρωποφοβία κλπ.) Βέβαια εγώ στο σπίτι ήθελαν να μείνω αλλά λόγω συγκυριών τους ακολούθησα!

Ξυπνάω μέσα στην τρελή χαρά επειδή έπρεπε να διαβάσω Λατινικά για το φροντιστήριο. Η μητέρα μου, και αυτή μέσα στην τρελή χαρά επειδή επιτέλους ξύπνησα, με καλημέρισε με γλύκα:

«Μπα! Ξυπνήσαμε; Να μας προειδοποιείς βρε παιδί μου πριν σηκωθείς για να προετοιμαζόμαστε! Μας έρχεται ξαφνικό!»

«Άσε μας ρε μάνα!»

«Ευχαρίστως! Παίρνω το κουβαδάκι μου και την κάνω!»

«Όπα! Τι γίνεται εδώ; Φεύγετε;»

«Όχι που θα καθίσουμε! Πάμε για μπάνιο!»

«Γιούχου! Home alone!»

«Μη χαίρεσαι! Μιας και θα μείνεις σπίτι μαγείρεψε κανένα φαγητό, ρίξε και ένα σφουγγάρισμα, κάνε και καμιά δουλειά!»

«Μα….μανούλα έχω διάβασμα!»

«Άσε μας μωρέ! Σε έχω δει που κρύβεις τα Αστερίξ μέσα στην Ιστορία!»

«Busted…»

«Λοιπόν ή έρχεσαι μαζί μας να σε δει λίγο ο ήλιος ή μένεις εδώ και ρίχνεις το καθάρισμα της ζωής σου!»

«Αυτό θα πει δίλλημα…»

Εντάξει η απόφαση είναι προφανέστατη! Φόρεσα την μπλούζα των Rolling Stones, πήρα τα γυαλιά ηλίου, έβαλα και ένα μαντήλι στο κεφάλι(σαν μαφιόζος σε ταξίδι αναψυχής ήμουν!), φορτώθηκα την τσαντούλα μου στον ώμο και ξεκίνησα. Σημειωτέον έβαλα περισσότερο αντηλιακό στο πρόσωπο και στα χέρια απ’ότι και οι δυο γονείς μου. Απαπα! Δεν ρισκάρω να γίνω κατακόκκινη!

Πήραμε και την εφτάχρονη(από τον Αύγουστο οχτάχρονη) ξαδέρφη μου μαζί μας. Η συζήτηση που είχαμε στο αυτοκίνητο ήταν…επιπέδου!

«Βρε καλώς την πιτσιρίκα! Τι γίνεται μικρό; Πάμε για πνίξιμο;»

«Γιατί μιλάς τόσο περίεργα;»

«Γιατί είσαι τόσο μικρό;»

«Χαχαχα!»

«Είσαι και γελαδερό! Θα περάσουμε ωραία!»

«Χαχαχα!»

«Ωραίο το μαγιό σου!»

«Ναι! Έχει ιππόκαμπους!»

«Μπράβο! Να το ξέρεις πιτσιρίκι, τρία πράγματα είναι απαραίτητα για να πας για μπάνιο: καλό μαγιό, δυνατό αντηλιακό και ακόμα πιο δυνατό κερί αποτρίχωσης!»

«…………..»

«Πόσο χρονών είπαμε ότι είσαι;»

«Εφτά αλλά σε ένα μήνα θα γίνω οχτώ!»

Και πάνω που ετοιμαζόμουν να εισάγω το αθώο νήπιο στον μαγικό κόσμο της τρίχας, είδα την θάλασσα να ξεπροβάλει στο βάθος του ορίζοντα.

«Φτου! Ούτε σήμερα θα προλάβω να κάνω διαφήμιση στα Laser Line Clinics!»

Παραδόξως δεν ήταν τόσο χάλια όσο νόμιζα. Η παραλία ήταν πανέμορφη, είχε ησυχία(σχετικό αυτό!) και σκιά για να κάτσω. Πιάνω λοιπόν ένα τραπεζάκι και απλώνω πάνω του τα βιβλία μου! Βρήκα να το παίξω φιλομαθής καλοκαιριάτικα!

«Χρονική αντικατάσταση στο ignoraretur…τώρα αυτό είναι Παρατατικός; Μέση ή ενεργητική φωνή; Υποτακτικής; Α ρε βάσανα…»

«Κοίτα με! Κοίτα πως κολυμπάωωωωωω!» τσίριξε χαρούμενα ένα χαριτωμένο παιδάκι

«Γκρρρ…..συγκεντρώσου! Λοιπόν…πως σχηματίζεται το απαρέμφατο μέλλοντα; Με την μετοχή του….»

«ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΚΟΛΥΜΠΑΩ! ΚΟΙΤΑ!»

«Ηρεμία! Ας διαβάσω για την αφαιρετική απόλυτη και πως αναλύεται…»

«ΚΟΙΤΑ! ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΒΟΥΤΙΕΣ! ΚΟΙΤΑ ΜΕ!»

«ΟΧΙ ΡΕ ΔΕ ΣΕ ΚΟΙΤΑΩ! Α ρε Ηρώδη έφυγες νωρίς! Αλλά βέβαια, οι μεγάλες προσωπικότητες αναγνωρίζονται μετά θάνατον….»

«ΜΑΜΑ! ΑΥΤΟ ΕΚΕΙ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ!»

«ΠΟΙΟ ΕΙΠΕΣ ΑΥΤΟ; Σκάσε και κολύμπα μην σου πάρω τα κουβαδάκια και τα πουλήσω μισοτιμής στη μαύρη αγορά! Άντε ουστ τώρα!»

«Κλαψ….σνιφ….ΜΠΟΥΧΟΥΧΟΥ!»

«ΡΕ ΟΥΣΤ!»

Το πιτσιρίκι ευτυχώς τρομοκρατήθηκε και δεν τόλμησε να με ξαναενοχλήσει. Η ξαδέρφη μου ευτυχώς είναι διακριτική(μπα…μάλλον και αυτή τρομοκρατημένη είναι) και δεν με ενοχλούσε. Οι γονείς μου πλατσούριζαν. Εγώ σκεφτόμουν να εκσφενδονίσω το τετράδιο στη θάλασσα.

«Ας κάνω μια επανάληψη την μετάφραση: Με τον Βρέννο αρχηγό οι Γαλάτες…»

«ΑΑΑ! Σκυλόψαρο!»

«Σιγά μαντάμ! Εδώ με το ζόρι βλέπουμε τσιπούρες, εσείς είδατε και σκυλόψαρο! Λοιπόν…με τον Βρέννο αρχηγό οι Γαλατές αφού εξολόθρευσαν όλους του Ρωμαίους στρατιώτες…»

«Άννα κοίτα! Με τσίμπησε κουνούπι!»

«Και τι θες να κάνω ρε ξαδέρφη, να σου κολλήσω βαρέα και ανθυγιεινά για το ταμείο σου ή να το παίξω ταμπλέτα κουνουπιών τώρα στα γεράματα;»

«…..γιατί μιλάς τόσο παράξενα;»

«Άντε παίξε με τα κουβαδάκια σου! Συνεχίζω: Με τον Βρέννο αρχηγό οι Γαλάτες αφού εξολόθρευσαν όλους του Ρωμαίους στρατιώτες κατέκτησαν την πόλη Ρώμη και…ΑΑΑΑ! Ποιο σκασμένο πέταξε τη μπάλα του;»

«Για να μάθεις να μη με κοιτάς όταν κολυμπάω!»

«Ψυχραιμία! Παιδάκι είναι έχει το αλόγιστο! Πάρε τη μπάλα σου και μη σε ξαναδώ μπροστά μου!»

«Το έκανα να θυμώσει! Το έκανα να θυμώσει!»

«Γαμώτο! Δεν είμαι το! Είναι την! Θηλυκό! Τι σας μαθαίνουν σ’αυτά τα σχολεία; Κατά διαόλου πάει η παιδεία….anyway…Με τον Βρέννο αρχηγό οι Γαλάτες…»

«Άννα κοίτα ένα μεγάλο κύμα! ΚΟΙΤΑ! ΚΟΙΤΑ!»

«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ! ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΡΕΝΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΑΛΑΤΕΣ!»

Για να μην τα πολυλογώ: ΔΕΝ έμαθα τι γίνεται με τον Βρέννο και τους Γαλάτες, με πήρε(και με σήκωσε) ο ήλιος, δέχθηκα απανωτές επιθέσεις από μέλισσες και λοιπά ζωύφια, κόντεψα να γίνω πιτσιρικο-κτόνος και σε γενικές γραμμές πέρασα ένα υπέροχο πρωινό! Και στα δικά σας!