” Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια χώρα μακρινή.....ζούσε ένας κύριος. Είχε γκρίζα μαλλιά, βλέμμα ευγενικό κι ένα χαμόγελο γλυκό. Η οικογένεια του ήταν μακριά, δεν μπορούσε να τους βλέπει συχνά μα είχε πολλούς καλούς φίλους, τα μικρά παιδιά.

Είχε ένα χάρισμα....ένα ταλέντο. Μπορούσε με τη σκιά των χεριών του να αναπαραστήσει όποιο ζώο ήθελε.

Κάθε φορά λοιπόν που έπεφτε η νύχτα, έπαιρνε την μικρή του λάμπα και την άναβε. Μάζευε τα παιδιά της γειτονιάς του και.....άρχιζε να φτιάχνει ζωάκια με τα χέρια του στον τοίχο. ’λλοτε βλέπανε δράκους φοβερούς. ’λλοτε πουλιά, λύκους, αρκούδες και δελφίνια.

Μια μέρα εκεί που καθόταν στην μικρή του την αυλή, τον πλησίασε ενα κοριτσάκι, άγγελος θαρρείς. ’σπρο προσωπάκι, μικρά μαύρα ματάκια και μακριά μαλλάκια ξανθά. Δεν ήθελε να ακούσει κάποιο παραμύθι, ήθελε μόνο να του δώσει ένα λουλούδι, ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο κύριος ξαφνιάστηκε. Ρώτησε λοιπόν στο κοριτσάκι γιατί αυτή του η χειρονομία. Και τότε η μικρή του είπε : « Η καρδιά σου είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με χίλια πέταλα και άρωμα μαγευτικό. Κάθε φορά που φτιάχνεις μια εικόνα, ένα πέταλο πέφτει στη γη και λίγο από το άρωμα του χάνεται μα όχι για πάντα, γιατί κάθε παιδί το παίρνει και το κάνει θησαυρό στη μικρή του τη ψυχούλα. Έτσι εγώ σου χαρίζω ένα τριαντάφυλλο αληθινό, μα να προσέχεις γιατί είναι μαγικό».

Η μικρούλα ξαφνικά χάθηκε και ο κύριος έμεινε με το λουλούδι στο χέρι. Δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει.

Το ίδιο βράδυ λοιπόν, έβαλε το τριαντάφυλλο σε ένα μικρό βάζο με λίγο νερό, άναψε πάλι την μικρή του λάμπα, μάζεψε πάλι τους μικρούς του φίλους και...τα χέρια του “πιάσανε” δουλειά. Μα με μια διαφορά..... Αυτή τη φορά από την σκιά των χεριών του τα παιδιά είδαν ένα μεγάλο ελάφι, με μεγάλα και πανέμορφα κέρατα. Μα ο κύριος αυτός άρχισε να λέει και ένα παραμύθι μαζί. Εκεί λοιπόν που μιλούσε, ξαφνικά το ελάφι αυτό ζωντάνεψε, και με ένα πήδημα, έφτασε στο ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού, κοίταξε πίσω του για μια στιγμή, χαμογέλασε και χάθηκε μέσα στα δέντρα. Τα παιδιά δεν είχαν τι να πουν μα, σαν το ελάφι και αυτά, χαμογέλασαν και με μεγάλη χαρά φύγαν για το σπίτι τους.

Ο κύριος για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσε να καταλάβει, τι είχε συμβεί εκείνη τη μέρα. Τι να κάνει λοιπόν, κάθισε κοντά στο λουλούδι του και το κοίταζε, όλο το βράδυ.....μα δεν άντεξε, τα μάτια του κλείσανε και κοιμήθηκε.

Στο όνειρό του είδε ξανά το κοριτσάκι μα αυτή τη φορά ήταν πιο μεγάλο, φορούσε ένα λευκό φόρεμα και είχε τα μαλλιά της δεμένα με μια θαλασσιά κορδέλα. Τότε λοιπόν η κοπελίτσα είπε : « Γιατί κοιτάζεις το λουλούδι, αφού ξέρεις πως δε θα σου μιλήσει?» Και ο κύριος της απάντησε : « Μα πως αλλιώς θα καταλάβω ?» Και η κοπελιά τον παίρνει από το χέρι και τον οδηγεί σ’ενα τόπο γεμάτο τριαντάφυλλα, κατακόκκινα και λέει : «Κάθε λουλούδι είναι και μια καρδιά. Κάθε πέταλο είναι και ένα κομμάτι που αποφασίζουμε να το δώσουμε κάπου. Εσύ έχεις διαλέξει τους μικρούς σου φίλους. Εγώ έχω διαλέξει εσένα. Ο Κύριος έχει διαλέξει εμάς, να είμαστε για πάντα μαζί και να φτιάχνουμε παραμύθια ζωντανά που θα μιλούν για την πατρίδα μας, την ιστορία μας και τις αγάπες μας.»

Κι από τότε, κάθε φορά που ο κύριος αυτός έλεγε μία ιστορία, πάντα κάποιο ζωάκι θα ζωντάνευε και πάντα μ’ένα πηδηματάκι θα έφευγε από το ανοιχτό παράθυρο, χαμογελαστό.

Κι έτσι, η κοπελίτσα και ο κύριος ζήσανε για πάντα μαζί, αγαπημένοι και χαρούμενοι.”

Ο καθένας μας έχει να πει μια ιστορία, ένα τραγούδι, να γράψει ένα ποίημα ή μια μουσική, που θα το "σκάνε" από το παράθυρο παίζοντας και χαμογελώντας σε δάση και σε κόσμους μαγεμένους, σαν το ελάφι.....μα ο καθένας μας θα είναι για πάντα δεμένος με την πανέμορφη κοπέλα που λέγεται Παράδοση.... Πάντα είχα αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, ένας καλλιτέχνης, η παράδοση δίπλα του και τα παιδιά οι αποδέκτες.

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα........