Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θα μπουν στον κόπο να με γνωρίσουν! Δεν με πειράζει, ούτε εγώ μπορώ να το κάνω, δεν βγάζω τον εαυτό μου στην "απ΄έξω". Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα μπορούσε να πει πως φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, μην ανοίξουμε την καρδιά μας κ πληγωθούμε ή εξαπατηθούμε. ποτέ δε θα ρισκάραμε για μία ιδέα, ένα πιστεύω μας, ακόμα και ένα ¨σ΄αγαπάω¨ να πούμε και όταν καμιά φορά βλέπουμε και γνωρίζουμε άτομα που το κάνουν, η πρώτη αντίδρασή μας είναι ή να τους πούμε τρελούς ή ονειροπόλους. Οταν ξαφνικά όμως σου δίνεται η Χάρη, γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω "αυτό" που άγγιξε αυτούς τους ανθρώπους, τί κάνεις?

Δεν θα πω τι, πως, που, γιατί...αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως είχα να δώσω λόγο πλέον στον εαυτό μου, στην ψυχή μου και στους δικούς μου ανθρώπους. Τους πλήγωσα με την επιλογή μου να διαλέξω κάτι που δεν χωρούσε στην λογική τους, αλλά χωρούσε στην δική μου ή καλύτερα, στην δική μου καρδιά που πλημμύρισε. ΄Εσπασε τα φράγματα, επαναστάτησε, μ΄έπνιγε μέρα με τη μέρα! Κι εγώ είχα φοβηθεί, έτρεμα στην ιδέα αυτή πως αφήνω κάτι το σίγουρο. Δεν θα μιλήσω και πάλι για το πως, το γιατί, το πού...όχι. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τη γνώμη του στους άλλους. Αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο συγνώμη.

Την Κυριακή ένα μου όνειρο έγινε πραγματικότητα.  Ακολουθούν και άλλες κατακτήσεις, αν το θέλει και ο Θεός. Στο Θεό λοιπόν, πάνω απ'όλα, που με τα μικρά/μεγάλα θαύματά του μου έμαθε να μην φοβάμαι κ ν΄αγαπώ, στους γονείς μου (που τελικά πιστέψανε κ ξεπεράσανε τον φόβο τους για το άγνωστο), στον δάσκαλο μου Κο Στουπάκη για την υπομονή του, και σε 2 υπέροχους ανθρώπους που χωρίς αυτούς απλά δεν θα έφτανα ως εδώ...Νεκταρία και Βασίλη εσείς ξέρετε!

Υ.Γ.1 Τώρα πλέον δε χορταίνω να μαθαίνω από τα λάθη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά...!

Υ.Γ.2 Δεν πίστευα ποτέ σε παραμύθια, σε νεράιδες, ξωτικά και βασηλιάδες. Πίστεψα μόνο στον μεγάλο μου παραμυθά...την ψυχή μου.