“ Μια φορά κι έναν καιρό, σε μιά χώρα μακρινή, ζούσε ένα κοριτσάκι, που τη λέγανε «μελαγχρινή».

Είχε μια ζωή όπως όλων, σπίτι, πανεπιστήμιο, φίλοι και γνωστή. Δεν ήταν όμως χαμογελαστή. Είχε μεράκι στην καρδιά, Πατρίδα σαν ελέγεται και μουσική τρανή.

Μια μέρα ηλιόλουστη, μια μέρα Αυγουστινή, στο πατρικό της σπίτι άνοιξε, ένα παράθυρο....ήταν γιορτή. Για θέα του δεν είχε τα βουνά, ανθρώπους δέντρα και πουλιά. Μα αριθμούς λογισμικούς και γυάλινη οθόνη.

Η ψυχή της δάκρυσε και γέμισε με άνθη. Είδε ανθρώπους χαμογελαστούς, ανθρώπους φωτισμένους. Διάβασε λόγια όμορφα, με μέλι ήταν γραμμένα. ’κουσε μουσικές περιέργες, φωνές αγγελικές. Έκανε φίλους και έβαλε μεσ’ της καρδιάς τους τόπους.

Κι όταν πλέον εγύρισε στη μακρινή τη χώρα, με μάτια στραμένα στον ουρανό εδάκρυσε και είπε....

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου.

Απο τότε η χώρα αυτή, έγινε πιο κοντινή, πιο οικεία....και δε ξεχνούσε πια ποτέ τον ουρανό να βλέπει.”

Μ|Η Σας ευχαριστώ φίλοι μου μέσα απο την καρδιά μου. Είναι μόνο οι σκέψεις μου γραμμένες σαν παραμύθι..... Κ.Δ.