Στα  πελαγη  τα  ανοιχτα   ψαχνω   το γαλαζιο   των  ματιων  σου

αυτα  που  ειδα  και  πηρα  παραταση  απο  τον  θανατο μεσα  μου.

Οταν  εχεις  πεθανει   δε  φοβασαι   μη   ματωσεις,απλα  περιμενεις  να   δεις  αν 

αυτην  την φορα  η  μαχαιρια  αν  θα  σε  λαβωσει  η  αν  θα  κοψει  τον  γορδιο 

δεσμο  της  καρδιας  σου.Αυτον  που  οι  επιλογες  σου  σε  καναν  να βαλεις  μεσα

σου  για  να  μη πονας.Εσυ  οσο  και  αν  φταις  ισως  να  σου  φανερωνεται  ενα 

φτερο  αγγελου  να  σε  βγαλει  απο  τα  πετρινα  σου χρονια, η αν αργα  και  σταθερα 

να  σε  εκμηδενισει  και  να  σε  κανει  απλα  ενα  ανδρεικελο,εναν   ζωντανο  που  δεν

θα  αισθανεται  ,δε  θα νιωθει  ,δε  θα  ποναει.Εκει  που  νομιζω οτι  σβηνει  ο  ηλιος, 

σου  φανερωνεται  μια  ακομη  ηλιαχτιδα .Ποτε  ομως  αυτη  η  ηλιαχτιδα  θα γινει 

ηλιος  να  με  ζεστανει...ποτε..αραγε