…μ’ ένα τροχήλατο βεστιάριο και ξηλωμένο το αγαπημένο μου κοστούμι, σκοντάφτω στους σκοτεινούς πλανήτες καθώς πίσω τρέχω στο χρόνο, να προλάβω την θύμηση της γεύσης του μελιού, πάνω στα χείλη σου, πριν ύπουλα την σβήσει η αστρική μου σκόνη. Κι ο θόρυβος – αυτός ο θόρυβος, που ακούν οι μαγεμένοι, σύμμαχος βιάζεται να δηλώσει στα σκοτάδια μου. Τόσο σου ανήκω, που το ταξίδι μοιάζει ελάχιστο. Σαν κλείσει ο κύκλος, θα ξεκινήσω να σε βρω. Πάλι. Αρκεί που μου χαμογελάς, για να ‘χω Ήλιο όταν χρειάζομαι.