Στην άκρη μιας τοξικής αυλής, ένα ανοξείδωτο σούρουπο... σου πρόσφερα τριαντάφυλλα με χαμηλόφωνα γρανάζια. Τα μάσησες αργά αργά, και μετά μου χαμογέλασες. Ακόμη σου έμεινε εκείνο το χαμόγελο. Λάθος του λογισμικού, απεφάνθησαν οι ειδικοί. «Λάθος δικό τους», μου είπες «Φταίει που ονειρεύονται χωρίς σκουριά. Αποστειρωμένα.» Συμφώνησα και έκλεισα το μόνιτορ. Πολύτιμη σιωπή. Καληνύχτα.