Κύλησαν στο πάτωμα, σαν καταρράκτης. Σχεδόν αθόρυβα... [τόσο... που ακόμη και η γάτα, αδιαφόρησε για ότι συνέβη]. Τα κομματάκια που απέμειναν πάνω του άρχισαν να του διαλύουν τα ρούχα. Δεν ανησύχησε, σηκώθηκε ήρεμα από την καρέκλα του και γδύθηκε. Ξάπλωσε επάνω τους και έκλεισε τα μάτια. Σε λίγο, άρχισαν να προσκολούνται στο κορμί του. Αργά- αργά στην αρχή, μα μόλις ένοιωσαν την επιθυμία του επιτάχυναν την διαδικασία. Το δέρμα του έγινε διάφανο, μαλακό και 'έτοιμο'... [με απενεργοποιημένες όλες τις νευρικές απολήξεις]. Έτοιμο να τα δεχθεί να βυθιστούν μέσα του. Χωρίς την απειλή του πόνου, κάλυψαν όλο του το κορμί. Η μεθοδικότητα τους, θα έκανε και το πλέον εκπαιδευμένο σμήνος μελισσών, να μοιάζει με διαταραγμένες τροχιές πλανητών σε ένα χαοτικό και βαριεστημένο σύμπαν. Μόλις ένοιωσε ότι και το τελευταίο κομμάτι πήρε την θέση του, σηκώθηκε απο το πάτωμα και κατευθύνθηκε προς τον καθρέφτη. Χρειάστηκε μια βαθειά ανάσα, πριν αντικρύσει το ειδωλό του. Χρειάστηκε μία ακόμη... μόλις το αντίκρυσε. Στάθηκε σιωπηλός, με το χέρι του άγγιξε κάτα μήκος τα χείλη του. Χαμογέλασε. Τα κατάφερε - και ένοιωθε όμορφα. [άλλωστε δεν ήταν καθόλου εύκολο να ενσωματώσει, 10.000 υβριδικά κομματάκια puzzles, επάνω στο κορμί του, για να γίνει... εσύ].