Βλέπεις καθημερινά ανθρώπους να διψάνε για εξουσία, να ιδρώνουν για το χρήμα, να κάνουν τα πάντα για τη δόξα.

Βλέπεις ανθρώπους ευτυχισμένους με ότι έχουν, ακόμα και λίγο, άπληστους που δεν τους φτάνει τίποτα.

Βλέπεις ανθρώπους να είναι απίστευτα αισιόδοξοι, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Βλέπεις και αυτούς που επιλέγουν τον ρόλο του θύματος, θέση την οποία ομολογουμένως  μπορούμε να την επιλέξουμε πολύ εύκολα.

Πόσοι από αυτούς εκεί έξω έχουν αναλογιστεί ότι αυτή η ζωή, η επίγεια είναι μία? Δεν είναι σαν τις μέρες της εβδομάδας, όπου ότι δεν πρόλαβες να κάνεις τη δευτέρα το κάνεις την τρίτη. Αυτή η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας, για όλους, μικρούς και μεγάλους, μαύρους και λευκούς, πλούσιους και φτωχούς, δυστυχισμένους και ευτυχισμένους.

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω οι οποίοι απο τη μικρή τους ηλικία δεν είχαν τίποτα να τους κάνει ευτυχισμένους πραγματικά. Δεν είχαν κανένα κίνητρο για να κάνουν όνειρα, να προσπαθούν για το καλύτερο. Και όμως αγωνίστηκαν, γιατί πίστευαν. Σε τι? Δεν ξέρω και για μένα δεν έχει σημασία. Και ενώ εμπόδια και δυσκολίες συνέχιζαν να εμφανίζονται στη ζωή τους, εκείνοι συνέχιζαν και συνεχίζουν. Γιατί? Ισως γιατί πίσω από έναν συννεφιασμένο ουρανό, πάντα κρύβεται ένας ήλιος.

Μην το βάλεις στα πόδια. Ποτέ. Αυτοί που φεύγουν μακριά από τα προβλήματα, αυτοκτονούν, προτιμούν τον ρόλο του θύματος, είναι οι χαμένοι του αγώνα.

Μην το βάλεις στα πόδια. Ποτέ. Ούτε για μια στιγμή. ¨Ολα είναι μέσα στο μυαλό μας. Μόνο εμείς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πότε το ποτήρι είναι μισοάδειο και πότε μισογεμάτο.

Μην το βάλεις στα πόδια. Γιατί η ζωή είναι ωραία ρε γαμώτο. Και αξίζει να το παλέψεις μέχρι τέλος. Γιατί τότε, ακόμα και χαμένος να βγεις, είσαι πάλι νικητής.