Ποιος από εμάς μπορεί;

Και με ποιον τρόπο;

Καλά, αστείες κουβέντες όταν διαβάζει ένας ενήλικας τις γραμμές αυτές..

Αγαπητοί μου,

ως κοπέλα του λυκείου, βαθιά προβληματισμένη για την μοίρα αυτού του τόπου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι από τις σκέψεις μου..

Είναι δύσκολο να παραχωρούμε τη θέση μας στο λεωφορείο σε ηλικιωμένους ανθρώπους;

Είναι επίπονο να βοηθάμε τον συνάνθρωπο αντί να τον κοιτάμε αφ' υψηλού;

Και μήπως είναι ακατόρθωτο να βγάλουμε τις παρωπίδες που φοράμε και νομίζουμε ότι το κέντρο του κόσμου είμαστε οι ίδιοι;

Οι ίδιοι, απαίσιοι τύποι, που σιχαινόμαστε να βλέπουμε γινόμαστε τελικά, εμείς που θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε ως άνθρωποι.

Αν θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, δεν χρειάζεται ούτε να βγάζουμε πλουμιστούς λόγους, ούτε να χαρίζουμε τη μισή μας περιουσία -οι πιο ευκατάστατοι- (φυσικά για να κοτσάρουμε το ονοματάκι μας δίπλα), ούτε να βαριαναστενάζουμε..

Πρέπει να πάρουμε την απόφαση σήμερα και να αρχίσουμε σταγόνα - σταγόνα να γεμίζουμε το ποτήρι μας από αύριο..

Μην ξεχνάτε να προσέχετε το περιβάλλον, να ζητάτε συγγνώμη, να λέτε "σ' αγαπώ". Αυτά είναι τα σταθερά ερείσματα στα οποία θα στηριχτεί ο νέος μας κόσμος..Α! Και φυσικά η ΤΕΧΝΗ θα πρέπει να κατέχει την πρώτη θέση στις καρδιές μας..Για να αντέξουμε...

Γεια σας φίλοι μου...