Σήμερα εγκαινιάζω την πρώτη μέρα του ημερολογίου μου!

Θα φιλοσοφίσω λοιπόν λίγο και θα μοιραστώ την απορία μου...

Αυτό τον καιρό περνάω μια ωραία περίοδο της ζωής μου...γιατι?

Όλα κυλάν ήρεμα, ξυπνάω το πρωί, κοιτάω το προσωπό μου στο καθρέφτη, διακρίνω ηρεμία-χαίρομαι με αυτό που βλέπω, ωραία σήμερα!(σκέφτομαι).

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα πάν ρολόι, ακόμα και αυτά που προκύπτουν εκτός προγράμματος έχουν τη μαγική-απίστευτη ικανότητα να ενσωματώνονται τέλεια!

Βρέ...λες... τι συντονισμός απίστευτος!

Περπατάς στο δρόμο, κάνεις στάση στο περίπτερο λες καλημέρα με πλατύ χαμόγελο στο περιπτερά και σου ανταποδίδει με την ίδια χαρά, τη ωραία μέρα λες...(αναρωτιέσαι μήπως είσαι υπερβολικά ρομαντικός/κη και σου φαίνονται όλα τόσο θετικά!)

Και έτσι περνάν μερικές μέρες... έτσι όμορφα...

Ξυπνάω μερικές μέρες μετά, κοιτάω το πρόσωπό μου στο καθρέφτη...σα χλωμος/η μου φαίνομαι σήμερα...μήπως μου φαίνονται και λίγο κοκκινα τα μάτια μου..?(σκέφτομαι)

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα παν όχι και τόσο ρολόι...και τα εκτός προγράμματος που προκύπτουν έχουν τη εκνευριστική-απίστευτη ικανότητα να σου χαλάν το πρόγραμμα όλης της βδομάδας...ε...σιγά θα κάνω υπομονή... θα τα βολέψω(και συνεχίζεις να σκέφτεσαι θετικά)

Μέτρια μέρα λες...

Περπατάς στο δρόμο, κάνεις στάση στο φούρνο για να τσιμπήσεις κάτι, περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου...μα κάποια στιγμή αναρωτιέσαι..."τι στο καλό αόρατος/η είμαι τόση ώρα με το γάλα στο χέρι...?" τέλος πάντων φτάνει η σειρά σου, αργοπορημένα μεν...αλλά τα καταφέρνεις. Κάπως έτσι συνεχίζει η μέρα...

Και έτσι περνάν μερικές ακόμα μέρες...ε...έτσι κι έτσι..

Ξυπνάω μερικές μέρες μετά, με το που ρίχνω ματιά στο καθρέφτη γυρνάω το βλέμμα μου αλλού γιατί σήμερα νιώθω χάλια φατσικά! (αποφεύγω να σκέφτομαι πολλά πολλά επί του θέματος)

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα παν σκ....α!!!Και τα εκτός προγράμματος που προκύπτουν έχουν την έχουν την απογοητευτική ικανότητα όχι μόνο να σου χαλάν το πρόγραμμα όλης της εβδομάδας (ίσως και μήνα μη πω..) αλλά να μην ξές και πώς να τα συμαζέψεις... να τα μπαλώσεις...

Περπατάς στο δρόμο (πώς τυχαίνει σήμερα να βρέχει και ξέχασες και την ομπρέλα), σήμερα χρειάζεσαι ταξί με αυτά που προκύψαν τρέχεις να προλάβεις! Ε, μα κανέναν να μη το βολεύει η διαδρομή σου....τι είναι αυτό σήμερα...!(σκέφτεσαι..). Μετά από χίλια ζόρια και προσευχές σε όποιον άγιο μπορείς να θυμηθείς πάς στον προορισμό σου. Το αφεντικό σου φυσικά δε σε πλήρωσε ακόμα.. - σιγά μη με πλήρωνε (λες σκεφτόμενος/η τη γκαντεμιά που σε δέρνει!) Πας σπίτι, λούτσα πλέον γιατί ο Θεούλης θέλησε να ποτίσει γενναιόδωρα σήμερα..., και αναρωτιέσαι αν η γκαντεμιά είναι κάποια κολλητική ασθένεια μόνιμη ή απλά μια ίωση...

Μία από τις επόμενες απογοητευτικές πλέον μέρες ...λες...παεί πρέπει να το παρω απόφαση...και ...τζιν!!! ένα μικρό θαύμα πραγματοποιέιται μπροστά σου! (δεν αναφέρω παράδειγμα γιατί το θαύμα για τον καθέναν μας είναι διαφορετικό)

Και τότε συνειδητοποιείς πόσο πιό απλά είναι τα πράγματα, και σε τι χείμαρρο απογοήτευσης έπεσες χωρίς να χρειάζεται. Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται λιγότερο τραγικά...σταμάτησε και να βρέχει....

Τελικά αναρωτιέμαι, υπάρχει κάποιος κανόνας "Χρυσή Τομή" στη ζωή μας?

 Ισως τελικά να υπάρχει...