Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

.....μόνο αυτό...

..γιατί μερικές φορές είναι αδύνατον να εξηγήσεις αυτά που έχεις μέσα σου...

...για όσα σε πονούν και σε προβληματίζουν....για όσα έφυγαν και ξέχασαν...για όσα είναι

απέναντι και απλώς σε κοιτούν κι ας ξέρουν ότι ένα βλέμμα δν είναι αρκετό....για όσα δν

φεύγουν από το μυαλό όσα χρόνια κι αν περάσουν....και για όλα αυτά που ένα χαμόγελο

φέρνει κι ας έχει μείνει απλά σαν εικόνα....

''.....κι αν δεν μπορείς να κάνεις ότι θέλεις την ζωή σου,τούτο μόνο προσπάθησε.να μην την εξευτελίζεις.....''

...κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω..ξανά τα ίδια λάθη?? ξανά οι ίδιοι υποχθόνιοι ''φίλοι''??