Η λέξη τέχνη δεν υπήρχε στην γλώσσα των Ινδιάνων. Για να αναφερθούν σε κάποια καλλιτεχνική δημιουργία χρησιμοποιούσαν τον όρο «καλοφτιαγμένο» , «επιτυχημένο» , ή «δυνατό».(με την μαγική έννοια του όρου).

Αρχιτεκτονική των Ινδιάνων 

Οι Ινδιάνικες κατοικίες ήταν οι καλύβες. Ήταν ψηλές άνετες από 7 δέρματα Βισώνων. Στο κέντρο υπήρχε το τζάκι (ένας μικρός λάκκος κάτω από μία τρύπα της κορφής για τον καπνό. Υπήρχε ένα γρήγορο σύστημα στησίματος και μαζέματος των σκηνών (τίπις) πράγμα που βοηθούσε στις συχνές μετακινήσεις.

"Οικοδόμοι" των σπιτιών ήταν οι γυναίκες κυρίως όταν το δομικά υλικό ήταν το ξύλο ενώ οι άνδρες βοηθούσαν στις σκληρότερες εργασίες.  

Σε πολλές φυλές συναντάμε μία ειδική καλύβα υδρατμών που χτίζονταν από φυλλώματα και είχε μέσα ζεματιστές πέτρες. Την χρησιμοποιούσαν για θεραπεία, για κάθαρση της ψυχής αλλά και για ψυχολογική προετοιμασία για τον πόλεμο. Ο άρρωστος που έμπαινε μέσα έριχνε νερό στις πέτρες και έμενε μέσα στους υδρατμούς όσο το θεωρούσε απαραίτητο. Βγαίνοντας βούταγε στο κρύο ποτάμι και ύστερα τυλίγονταν με ζεστές κουβέρτες.  

Η κατασκευή των χόγκαν των Ναβάχο ακολουθούσε κάποιους τελετουργικούς κανόνες όσο αφορά το κόψιμο και το ράψιμο ενώ τα οικήματα που είχαν μόνιμο χαρακτήρα (οικήματα συμβουλίων ενδιαίτημα αρχηγού κ.α.) συνοδεύονταν από μια σπουδαία τελετή όταν έφτανε ο χρόνος για την καθιέρωση.

Μ΄αυτές τις τελετές εξάγνιζαν και ιεροποιούσαν το χώρο κατεβάζοντας έτσι τον Ουρανό στη Γη.

Βέβαια έχουμε και παραδείγματα κτισμάτων από πέτρα  δουλεμένα με υψηλή τεχνική , όπως τα χτίσματα της περιοχής του Chaco Canyon των Anasazi.

Εκεί συναντάμε 12 μεγάλα κτίσματα κοινοβιακού τύπου, κατασκευασμένα από πλίθα.Έχουν μέχρι και πέντε ορόφους με εκατοντάδες δωμάτια, ανάλογα με τις σημερινές πολυκατοικίες.

Το εκπληκτικό εδώ είναι ότι μια έρευνα που έκαναν πρόσφατα Άγγλοι ερευνητές επέδειξε ότι 200.000 ξύλινοι δοκοί που χρειάστηκαν για την κατασκευή αυτών των κτισμάτων, είχαν μεταφερθεί από περιοχές 100.000 χλμ μακριά και είναι απορίας άξιο, πως μπόρεσαν να κουβαλήσουν 200.000 κορμούς βάρους έως 300 κιλών σε μια τέτοια απόσταση. 

Μια ξεχωριστή κατηγορία οικοδομικών κατασκευών ήταν η κατασκευή αναχωμάτων.Τα αναχώματα έχουν μορφή κωνικών πυραμίδων , αλλά κάποια έχουν και τετράγωνη, πενταγωνική ή και οκταγωνική βάση. Άλλα είναι κλιμακωτά και άλλα έχουν δρόμους που οδηγούν στην επίπεδη επιφάνεια της κορυφής.

Πρόκειται για κατασκευές που απαιτούν σημαντική επιδεξιότητα.Επίσης κάποια αναχώματα έχουν την μορφή ζώου (λύκου, αρκούδας, χελώνας ή αλεπούς) που πιθανόν να υπήρξε το τοτέμ του κατασκευαστή ή ολόκληρης της φυλής. 

 Μεταλλουργεία  

Τα συνηθισμένα εργαλεία που συναντάμε στους Ινδιάνους της Β. Αμερικής είναι ξύλινα πολλές φορές με κοκάλινες αιχμές. Μπορούσαν όμως να κατεργάζονται και κάποια μέταλλα και να φτιάχνουν μ' αυτά χρήσιμα εργαλεία και όπλα.

Τα ευρήματα που έχουμε από αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι οι Ινδιάνοι ήταν πολύ καλοί στην κατεργασία του χαλκού και του μπρούντζου.Με φύλα καπνού ή μπρούντζου φτιάξουν σκεύη και εργαλεία, όπως χύτρες, κουτάλια, μύτες βελών και πίπες. Αξιοθαύμαστη όμως ήταν και η τεχνική τους στην κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών από χαλκό ή μπρούντζο. Η ποικιλία των κοσμημάτων καλύπτει όλα τα είδη που συναντάμε και σήμερα: περιδέραια, βραχιόλια, σκουλαρίκια στα οποία συχνά έδιναν σπειροειδή σχήματα.Για τα κοσμήματα χρησιμοποιούσαν επίσης ασήμι , κυρίως σαν επίστρωση.

Υπάρχουν ακόμα και δείγματα χύτευσης μετάλλων για δημιουργία ισχυρών κραμάτων, αν και κάτι τέτοιο ήταν μάλλον σπάνιο, επειδή ήταν δύσκολο να πετύχουν τις μεγάλες θερμοκρασίες που απαιτούνται για κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά συναντάμε χτένες και διακοσμητικά αντικείμενα κατασκευασμένα από μόλυβδο που έχει μπει σε καλούπι.Έχοντας αρκετά πολεμικό χαρακτήρα, οι Ινδιάνοι έδωσαν βάρος στην κατασκευή μεταλλικών όπλωνΌταν μάλιστα απέκτησαν τουφέκια από την επαφή τους με τους λευκούς, οι Ινδιάνοι επιδόθηκαν στην κατασκευή μολυβένιων βλημάτων, κάτι που σε πρώτη φάση εξέπληξε τους Ευρωπαίους

Ο ευρωπαίος εξερευνητής Verrazzano γράφει γύρω στο 1524 ότι, οι Ινδιάνοι που συνάντησε δεν εκτιμούσαν το χρυσάφι σαν πολύτιμο μέταλλο, ούτε επίσης το ατσάλι και το σίδηρο. Όπως επίσης απαξιούσαν να δεχθούν ένα καθρέπτη: γελούσαν και τον απέρριπταν. Φαίνεται όμως ότι η κατάσταση άλλαξε μετά τον ερχομό των Ευρωπαίων.

Πηγή : nea-acropoli.gr