Ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι. Σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Μέσα από αυτό το τραγούδι είδα τον εαυτό μου, τα συναισθήματά και το βάδισμά μου μες τα χρόνια... Όλη μου η ζωή πέρασε σαν ταινία μπροστά απ' τα μάτια μου. Το ένιωσα σαν να ήταν γραμμένο για μένα, κι ας ξέρω ότι η ερμηνεία του Αναγνωστάκη είναι τελείως διαφορετική. Μαζί με την μουσική του Θεοδωράκη νιώθω εκείνη την γλυκιά νοσταλγία για όλα τα παλιότερα χρόνια. Και κυρίως για εκείνα τα χρόνια που το φως του φεγγαριού έκανε την άσφαλτο να γυαλίζει έξω απ' το σπίτι μου. Οι παλιοί μου δρόμοι. Οι νύχτες οι αναπότρεπτες. Οι παιδικοί μου πόθοι και τα όνειρα που πάλεψαν για να μείνουν σχεδόν ακέραια μέχρι εδώ. Για αυτό και ο υπότιτλος του blog μου είναι από αυτό το τραγούδι. "Κάμε να σ'ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου"

Το τραγούδι το έμαθα απ' την ζωντανή ηχογράφηση του 1995 στο Ηρώδειο όπου τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας με την Metropole Orchestra. Αργότερα όταν απέκτησα τις "Μπαλάντες" του Μίκη Θεοδωράκη άκουσα και την πρωτότυπη εκτέλεση απ' την Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Η μουσική του τραγουδιού αποτέλεσε και την μουσική επένδυση (σε παραλλαγές) της ταινίας Serpico με τον Al Pacino.

Μπορείτε να ακούσετε και να δείτε το τραγούδι όπως το ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας στο Ηρώδειο: Video  (Αρχικά ακούγεται πρώτα μία ορχηστρική εκτέλεση του κομματιού έτσι όπως ακουγόταν στην ταινία Serpico και μετά -περίπου απ' την μέση του video- ακολουθεί το τραγούδι.)

Δρόμοι Παλιοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τυς ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου
βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη
στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένανε
κι ούτε κανένας με γνώριζε