Μετά από ακόμη μια βαρετή και ανούσια μέρα στη δουλειά γύρισα σπίτι με απίστευτα χάλια διάθεση…Είπα θα το ξεπεράσω…Μάλλον από την δουλειά θα είναι.. Κάθισα, έβαλα μουσικούλα και περίμενα να χαμογελάσω ή έστω να ηρεμήσω…Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν έγινε και η διάθεση μάλλον χειροτερεύει.

Έτσι άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί και είπα να ξεσπάσω γράφοντας μερικές αράδες…

Έλεγα λοιπόν μια μέρα σ’ένα φίλο από μακριά πως αυτή η δίψα για κάνουμε τον εαυτό μας αισθητό στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο μόνο και μόνο για να νιώσουμε επιθυμητοί και ζωντανοί είναι τόσο μεγάλη και ενέχει τρομερά μεγάλες παγίδες.

Αρχικά μπορεί να μας καταστήσει έναντι στους υπόλοιπους, ψεύτες…

Πόσοι από μας μπροστά στην σειρήνα της κοινωνικής καταξίωσης δεν πιάσαμε τον εαυτό μας να προβάλει μια εικόνα τελείως ( ή και μερικώς, για να μη είμαι και απόλυτη) διαφορετική από αυτό που πραγματικά είμαστε;

Θα μου πείτε είναι αναγκαίο κακό ο συνυφασμός με κάποια κοινωνικά πρότυπα προκειμένου την ομαλή ένταξη μας στην κοινωνία.. Ναι όλοι παίζουμε έναν ρόλο σ’ αυτή την ζωή. Είναι κανόνας…

Στην προσωπική μας ζωή όμως;

Εγώ που κάθομαι αυτή τη στιγμή και τα λέω όλα αυτά δεν προσπαθώ να αναλύσω ένα φαινόμενο για το οποίο έχω δει, κατανοήσει και έχω καταλήξει ως προς την ορθότητα του.. Είμαι απλά ένας από αυτούς, που όλα αυτά έχω αρχίσει να τα αντιλαμβάνομαι στον ίδιο μου τον εαυτό και στους γύρω μου και μέρα με τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο πιο δύσκολη είναι η δημιουργία σχέσεων…

Ανιδιοτέλεια στις σχέσεις μας δεν υπάρχει πλέον…Κι αυτοί που την κατέχουν, είτε θεωρούνται ρομαντικοί είτε ανήκουν στην μερίδα των ανθρώπων οι οποίοι στάθηκαν τυχεροί και βρέθηκαν (από μικρή ηλικία ίσως) με μια παρέα που άντεξε στον χρόνο και στου καθενός την προσωπική εξέλιξη. Οι υπόλοιποι έρχονται αντιμέτωποι με την προσπάθεια εύρεσης ενός φίλου…

Στα δικά μας χρόνια όπως ο καθένας θα έλεγε, η μάχη της επιβίωσης, μας έμαθε και αν θέλετε μας επέβαλε, να είμαστε πιο σκληροί και πιο αδιάλλακτοι…

Οι περισσότεροι άνθρωποι λόγω του γεγονότος ότι πληγώθηκαν από τις ενέργειες και τις συμπεριφορές κάποιων δυσκολεύονται να αφήσουν εύκολα να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη τους.

Η απάντηση του ήταν η εξής:

Ένα σημαντικό πρόβλημα που τίθεται είναι η ανικανότητα (;) του ανθρώπου να καθοριστεί, και συνεπώς να υπάρξει, εν μέρει, έξω από κάποιο, οποιοδήποτε, κοινωνικό σύνολο. Φυσικά, προκειμένου να αποφύγω κάποια παρανόηση, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι αυτό συνεπάγεται πως είμαστε πλήρως καθορισμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Αν δεν θέλουμε να αναιρέσουμε την ίδια την ικανότητά μας να συζητάμε και την ελπίδα πως, ίσως, δεν πρόκειται απλά για τυχαίες λέξεις και προτάσεις δίχως νόημα, θα πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας ένα βαθμό ελευθερίας. Συνεπώς, αναγκαζόμαστε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κάτι παραπάνω από ένα απλό συνωθήλευμα των γονιδίων μας και του περιβάλλοντός μας.

Αυτή η ελευθερία, ωστόσο, δεν είναι απόλυτη – ήτοι, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που είμαστε είναι πράγματι μία αλληλεπίδραση αυτών των παραγόντων. Αλληλεπίδραση με κάτι, το οποίο, είτε πούμε ψυχή, είτε μυαλό, είτε απλά (και κάπως ωμά) κέντρο αποφάσεων, είναι αυτό στο οποίο έγκειται η ελευθερία μας, και το οποίο τελικά είμαστε εμείς. Δηλαδή, η μοναδικότητα του ατόμου (και ας δεχτούμε για τώρα ότι κάτι τέτοιο πράγματι υπάρχει) έγκειται όχι στη μοναδικότητα του συνδυασμού γονίδια-περιβάλλον, αλλά στο πώς αυτή η μεταξύ τους αλληλεπίδραση συμβαίνει.

Υπ’ αυτή την έννοια, είναι δυνατόν να βρούμε τον εαυτό μας μέσα στους ρόλους που παίζουμε στο κοινωνικό παιχνίδι, να αντιληφθούμε αυτόν ο οποίος κρύβεται πίσω από τις πολυάριθμες μάσκες που φορούμε ανάλογα με την περίσταση. Και αυτό ενδεχομένως μπορεί να μας λυτρώσει από την αίσθηση ότι ζούμε σε ένα ψέμα, ότι είμαστε και εμείς ψεύτες ανάμεσα σε ψεύτες. Το αν θα επιλέξουμε τελικά να ζούμε με βάση αυτό που στα αλήθεια είμαστε, ή αν θα επιλέξουμε να το αφήσουμε κρυμμένο (ίσως προκειμένου να το ανακαλύψει κάποιος ο οποίος θα μπει σε μία τέτοια διαδικασία, και συνεπώς θα φέρει μία παραπάνω αξίωση να ξέρει και για αυτό) είναι μάλλον δευτερεύον, αφού μέσω της αυτογνωσίας θα έχουμε τελικά επιτύχει κάτι που ήδη, σε αυτό το σημείο, φαντάζει σαν ένα μεγάλο βήμα: να μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας.

Πόσο εύκολο θα ήταν λοιπόν να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο το οποίο πραγματικά είμαστε απόλυτα ειλικρινής με τους άλλους και φυσικά με τους εαυτού μας; Η Αυτογνωσία είναι η εμπειρική γνώση και η συνειδητή πρόσβαση σε άγνωστες μέχρι χθες περιοχές της σκέψης, των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς μας. Δεν είναι ούτε θεωρία, ούτε μια συνθήκη που μπορεί να την πετύχει κανείς μόνος του, με μικρή προσπάθεια, χωρίς οδηγούς, και κυρίως χωρίς ισχυρή επιθυμία, πρόθεση και σκληρή δουλειά με τον εαυτό του. Αντίθετα, είναι μια βιωματική διαδικασία που συνήθως απαιτεί δέσμευση στην επιθυμία μας να γνωρίσουμε καλύτερα και βαθύτερα τον «πυρήνα» του εαυτού μας, την πολυπλοκότητα του, τις αστείρευτες δυνάμεις και τις αφανείς αδυναμίες του…

Κι όταν φτάσουμε…τελικά πόσο ειλικρινείς θα μπορούμε ή θα θέλουμε να είμαστε με τους άλλους;