Γυρίζω σπίτι μετά το μάθημα οδήγησης και παίρνω τηλέφωνο την Βικούλα να την ενημερώσω , όπως είχαμε συνεννοηθεί, ότι είμαι σπίτι για να έρθει.

- Είμαι σπίτι! Εσύ πού είσαι;

- Έξω για φαγητό με τον Γιάννη. Θα περάσω μετά από εκεί.

- Οκ. Τα λέμε!!!

Και τώρα? Τι κάνω τώρα?

Αποφασίζω να ξεφυλλίσω μια και είχα καιρό να το κάνω , τα λευκώματα που έχω φυλάξει από τα παιδικά , μαθητικά μου χρόνια!

Μπαίνω στο δωμάτιο. Ανοίγω το ντουλάπι. Κοιτάζω…τίποτα. Ξανακοιτάζω…τίποτα! Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!

«Καλά, πότε τα πήρα από εδώ; Και που τα έβαλα;»

Αρχίζει το ψάξιμο…

1ο Συρτάρι : Τίποτα ενδιαφέρον. Όλα καλά. Παραμένω όσο μπορώ ψύχραιμη και συνεχίζω.

2ο Συρτάρι: Πρώτη θέα κάποια περιοδικά που λυπάμαι να πετάξω. Από κάτω τους όμως κρύβεται ένα κίτρινο τετράδιο. Η ετικέτα του γράφει Έσοδα- Έξοδα Ε-Μ.( Το «Ε» ή αφεντομουτσουνάρα μου….το «Μ» , το παρελθόν μου.) Το ξεφυλλίζω…ξυπνάει μνήμες, αισθάνομαι ότι αρχίζω να χάνω έδαφος , όχι για τον Μ, ούτε για τα έξοδα που βλέπω μέσα, αλλά για τον λόγο που είχαν γίνει τότε…Το χαζεύω κολλημένη κάμποσα λεπτά.

«Χαζή, για κάποιο λόγο το είχες βάλει στο πάτο του συρταριού την προηγούμενη φορά. Και καλά το ξέθαψες,τι το άνοιξες;»

Το κλείνω βιαστικά , κλείνω και το συρτάρι και συνεχίζω την έρευνα…

3ο Συρτάρι: Ωραία! Κάτι ξεχασμένες σερπαντίνες , τα κοχύλια μου , ένα μπλοκ ζωγραφικής της ανιψιάς μου, μια φωτογραφία της ανιψιάς μου και ουψ , 2 φάκελοι με έλασμα.. «Τι να έχω φυλάξει εδώ;» σκέφτομαι και αμέσως μετά «τι με περιμένει;»

Λευκός φάκελος : Εργασίες της σχολής , έτους 1998.Τις διαβάζω…σταματώ για λίγο…χαμογελώ…νοσταλγώ…«Δεν με παίρνει!» σκέφτομαι. « Καλύτερα να γυρίσω στο 2007!»

Μαύρος Φάκελος: Ουαου! Οι αλληλογραφίες μου!!! Έτους…έτους …19ξέχασα!!!

Το ίδιο σκηνικό με παραπάνω. Μου παίρνει περισσότερο χρόνο βέβαια γιατί τα χρόνια είναι πολύ πιο πίσω και οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής πολύ περισσότερες επίσης…!Τις βγάζω απ’ την ζελατίνα και τις κοιτάζω μια –μια. Βρίσκω και κάτι προσκλήσεις σε πάρτι , έτους 1989! Πάλι δεν με παίρνει! Ας ξαναγυρίσω στο 2007!!!

Σηκώνομαι απ’ το πάτωμα…αλλάζω τοποθεσία έρευνας και πάλι μια απ’ τα ίδια.

Στο κομοδίνο του διπλανού δωματίου , η διάθεση που μου προκάλεσε το 2ο συρτάρι επιστρέφει και χαλάει αυτή που μου προκάλεσαν οι παιδικές μου αναμνήσεις.

Πάλι αντικείμενα , χαρτιά και διάφορα άλλα του παρελθόντος.

Κολλάω ξανά…διαβάζω…θυμάμαι μα δεν νοσταλγώ αλλά εξακολουθώ να διαβάζω…

«Γιατί δεν το κλείνεις το ρημαδο-συρτάρι αφού σε χαλάει;

Καμία αντίδραση.

«Καλέ , κλείσ’ το λέμε!»

Τίποτα…

«Χριστέ μου , γιατί το τηλέφωνο ή το κουδούνι δεν χτυπάνε όταν πρέπει και χτυπάνε πάντα όταν δεν πρέπει;Πού είναι η Βίκυ; και τι κάνουν αυτά εδώ; Θα τα πετάξω! Γιατί τα κρατάω; Θα τα πετάξω!!!»

Ακινητοποιημένη στο πάτωμα…

«Ωραία , σήκω πάνω να τα πετάξεις τώρα!»

Τίποτα…

Τα παρατάω στο πάτωμα και πιάνω 2 φακέλους ταχυδρομείου. Γράμματα που μου είχε στείλει η Βίκυ όσο σπούδαζε στην Πάτρα! Υπέροχα!!! Πάω να διαβάσω το πρώτο…χτυπάει τηλέφωνο… πρώτη σκέψη «Όχι τώρα ρε γμτο!»  , 2η σκέψη « Δόξα το Θεό, θα ξεκολλήσω απ’ το πάτωμα!»

Ήταν η Βίκυ. Μου αναγγέλλει ότι έχει φτάσει (και με καλή παρέα!) , παρκάρουν και ανεβαίνουν.

Τσαλακώνω τα καταραμένα χαρτιά , παίρνω ότι άλλο άχρηστο και τα βγάζω στο μπαλκόνι. Βάζω τα γράμματα στο συρτάρι και τρέχω να σουλουπωθώ γιατί είμαι με τις πιτζάμες….

Κουδούνι….!Χαμόγελο!

Άνοιγμα Πόρτας…

Χαμόγελα , αγκαλιές , φιλιά!

Αυτό ήταν…τα ξέχασα όλα…

Τα λευκώματα δεν τα βρήκα!

Θυμήθηκα ότι τα έχω φυλάξει σε μια κούτα στο πατάρι μαζί με άλλα πολύτιμα.

Το θέμα είναι ότι μετά τα σοκ που πέρασα σήμερα , δεν ξέρω αν θα τα ψάξω.

Φοβάμαι πως αν το κάνω , κινδυνεύω να κολλήσω στο πατάρι περιμένοντας πάλι κάποιο τηλέφωνο , κουδούνι ή την Βίκυ να με ξεκολλήσουν!!!