Πρωί, οκτώ και κάτι. Μετά από καιρό, αποφάσισα να μπω σε μια κυπριακή διαδυχτιακή εφημερίδα. Τόσο καιρό, την απέφευγα, διότι ένιωθα να μειώνεται η κρίση μου, μετά την ανάγνωση της. Έτσι, προτιμούσα, να μπαίνω στον διαδυχτιακό χώρο, φυσικών εφημερίδων, ή σε ελληνικές πύλες ειδησιογραφίας. Είναι η μόνη λύση, πραγματικά, αν θες να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο. 

Είπα όμως σήμερα να δώσω μια ακόμα ευκαιρία. Διότι τώρα τελευταία, ακούω από τους δικούς μου και τους φίλους μου, ότι έχω παρεξηγήσει την Κύπρο γενικότερα. Και όταν το ακούς από πολλά άτομα, δικά σου, τότε μπαίνεις πάντα στο πηγάδι της αμφιβολίας.  

 Η Κύπρος είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, για αυτό και την αγαπάω. Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί, το ξέρω. Όμως αυτός ο στρουθοκαμηλισμός είναι που με πονάει. Ο καθένας κοιτά το συμφέρον του και για αυτό πάμε αλλού αντί μπροστά. Έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, πολλές μάχες, παρέα με την Ελλάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Θέλουμε την ουτοπία, ενώ για την ακρίβεια είμαστε μια φρουτοπία ή κάτι σαν μπανανία μάλλον. Πομπώδεις λόγοι και κούφια μυαλά. Κάτι σαν πατέ, ένα πράμα καταντήσαμε την κρίση μας.

 Για να μην τα πολυλογώ, η πρώτη σελίδα έκανε μπαμ. Η γνωστή θεματολογία περί κυπριακού, να πουλάνε τώρα στον κόσμο θεατρικά έργα, που οι ίδιοι στην προηγούμενη προεκλογική (του χρόνου έχουμε προεδρικές) περίοδο, είχανε περιχύσει με ντοματοχυμούς. Και τότε, δεν επρόκειτο για θεατρικά έργα, αλλά για σενάρια επιλογών. Τώρα, ούτε για τραγωδία, δεν είναι εφικτά. Έλεος. 

Διπλανή είδηση, για την  αμερικανική ασφαλιστική εταιρεία New York Life, που έχει αρχίσει να καταβάλλει τις αποζημιώσεις προς τους παθόντες της Αρμενικής γενοκτονίας. Μετά από 92 χρόνια. Και όχι, επειδή είναι φιλάνθρωποι, αλλά επειδή έχασαν τον δικαστικό αγώνα, στον οποίο τους παρέσυραν οι ξεδιάντροποι Αρμένιοι. Φαντάζομαι την ώρα της δικαστικής απόφασης, στα υψηλά στελέχη της εταιρείας, αναδύθηκε ο Τούρκος μέσα τους. Θα ήθελα να ήμουν εκεί σε μια γωνιά, να τους βγάζω φωτογραφίες.

 Όπως θα ήθελα να έβγαζα μια φωτογραφία της δικής μου μεγαλειότητας όταν πρόσεξα πως τα επόμενα θέματα της πρώτης σελίδας ήταν οι χιλιάδες Ευρωπαίοι άντρες που ταξιδεύουν στην Βουλγαρία για να αγοράσουν μια ειδική μπύρα, που μεγαλώνει το γυναικείο στήθος, η δικαστική απόφαση υπέρ μιας γυναίκας που θέλει να αποκτήσει παιδί με τα σπερματοζωάρια ενός νεκρού στρατιώτη, άγνωστου προς αυτή και ένα μοντέλο στο Λονδίνο, που εκδιώχθηκε από τον οδηγό λεωφορείου, διότι ήτανε πολύ ψηλό και εμπόδιζε την επαφή του με το καθρεφτάκι. Ναι, η κοπέλα, είναι 1,80. Δηλαδή και σιγά το ύψος, εγώ στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για καμία κυριολεκτικά δίμετρη.

  Δεν πάμε καλά. Πραγματικά. Κι εγώ, αντί να ασχοληθώ με τη μελέτη που έχω, κάθομαι και τσαντίζομαι με το γεγονός, ότι σε επίσημη διαδυχτιακή εφημερίδα, κάτω από την εικόνα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας κύριου Τάσσου Παπαδόπουλου, βρίσκεται η μπίρα με τις μεγεθυντικές ικανότητες.

 Πρωί, 8 και κάτι, έχω καταφέρει να τσαντιστώ. Φυσικά φταίει ότι ακόμα δεν ήπια και καφέ. Φταίει και το γεγονός, ότι σε λίγες μέρες, θα πάω Κύπρο και τέτοια χάλια κουλτούρα δημοσιογραφίας-διαφημιστικότητας θα την έχω στο πρόσωπο από το πρωί ως το άλλο πρωί. Είμαι και νυχτόβιο, που να μου ξεφύγουν τα έξτρα θεάματα της νύχτας; Τέλοσπάντων.  

Πολλά φιλιά κι ας είναι τσαντισμένα