Και ξαφνικά, τελειώνει ο έρωτας. Δεν το ζητάς, δεν το θέλεις καν. Απλά συμβαίνει. Μια ωραία πρωία ξυπνάς και στο δωμάτιο μπαίνει φως. Ανοίγεις τα μάτια σου και θες να ουρλιάξεις. Από φόβο. 

Ουρλιάζεις από φόβο. Αυτός ο άνθρωπος που κοιμότανε δίπλα σου, και τώρα σε βλέπει απορημένος, σου είναι παντελώς άγνωστος. Παγερά αδιάφορος. Ποιός είναι; Γιατί κοιμάσαι μαζί του;

Σε κοιτάζει στα μάτια, και περιμένει απάντηση. «Είναι όλα καλά;»…. Έλα μου ντε, είναι; Μήπως ο ίδιος ξέρει γιατί είναι μαζί σου; Μήπως είναι ακόμα τυφλός από έρωτα, ενώ  εσύ έχεις την τύχη να ξυπνήσεις ήδη;

 Προσπαθείς να νιώσεις τη γεύση του πρώτου σας φιλιού…. Το μόνο που σου έρχεται, είναι τα ρίγη και ο πόθος που βίωνες κατά τη διάρκεια του σκότους. Με ένα τέρας. Δεν θυμάσαι αν υπήρξαν χάδια. Αν υπήρχε συμπόνια ή κατανόηση…. Μα είναι δυνατόν;  

Σηκώνεσαι από το κρεβάτι…  

Ο χρόνος αποφασίζει να τρέξει για χάρη σου μπροστά ή και πίσω. Να σε αφήσει να συναντήσεις και να ερωτευτείς ένα άλλο άτομο. 

Και πάλι, το σκοτάδι φεύγει.

Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις να κοιμάται στην αγκαλιά σου, το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου. Με δώρα και ψεγάδια. Θέλεις να τραγουδήσεις από ευτυχία.  

Το πρώτο φιλί είναι η γεύση που έχεις κάθε πρωί ξυπνώντας... Η μορφή στην αγκαλιά σου, γαλήνια. Σου υπόσχεται όνειρα στην αιωνιότητα…

 Ναι, έχει πετάξει μακριά ο τυφλός έρωτας και όμως εσύ εξακολουθείς να πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Αγκαλιάζεις σφιχτά την αγάπη σου και συνεχίζεις να κοιμάσαι μαζί της. Δίπλα της, στη ζεστή ανάσα της… για όσο επιτρέπει ο χρόνος…