Δεν είχα προλάβει ν' αφήσω τη βαλίτσα μου στο Cite και μου άρχισαν τις ερωτήσεις:

V-v-vat i-i-is happennnnn-ing i-i-in Gree-ee-ce?

Ήταν ένας Φινλανδός διευθυντής μουσείου, που μιλούσε αγγλικά, με γερμανική προφορά. Και ήταν και "κεκές".

"Ευγενικός", σκέφτομαι, "θέλει να με κάνει να νιώσω άνετα στη νέα παρέα".

Του απαντώ οτι όλα είναι καλά, τα επεισόδια δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρά φέτος και ξεκινώ να τρώω την καταπληκτική σαλάτα.

Ακούνε τη συζήτηση δύο Αυστριακές και μια Γαλλίδα.

Πριν προλάβω να φάω την πρώτη μπουκιά, μου λένε οτι η Figaro είχε εκείνη τη μέρα πρωτοσέλιδο τη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Ήταν πλήρως ενημερωμένες ακόμα και για τους πραγματικούς - πέρα από τη δολοφονία του Αλέξη - λόγους που βγήκαν πέρυσι στους δρόμους οι πολίτες.

Ήξεραν για την ανεργία και τα χρέη μας, ενώ φοβούνταν μήπως τα χάλια μας συμπαρασύρουν και τις δικές τους οικονομίες. Και είχαν δει βεβαίως και όλες τις εικόνες από τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας.

Όχι μόνο δεν έχουμε να δείξουμε κάτι καλό στους "έξω", αλλά πλέον γινόμαστε και ξεφτίλα.