ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ (ημερολόγια της φυλακής μου) [...ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ...]

05 Απριλίου 2010, 15:30
ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ (ημερολόγια της φυλακής μου) [...ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ...]

ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ(ημερολόγια της φυλακής μου)
ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ

Α΄ ΜΠΟΡΩ
Σίγουρα κανένας δε μας ρώτησε. Παρ’ όλα αυτά γεννηθήκαμε. Αποφεύγω εκείνα τα παιδαριώδη "ας μη με γένναγες" – "με ρώτησες που μ’ έκανες; Δε με ρώτησες" κ.λ.π. Γεννηθήκαμε. Παίρνοντάς το τό γεγονός ως θετικό, με τη στιγμή αυτή αμέσως κιόλας, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος στον οποίο ερχόμαστε δεν πρόκειται να μας φερθεί με το γάντι. Από την πρώτη κιόλας αυτή στιγμή, αμέσως, μετά την έξοδό μας εκ της μητρικής γαστέρας. (Στην προσπάθειά τους να ξέρουν πως είμαστε ικανοί,) εμείς οι πρωτόβγαλτοι, (γιατροί, νοσοκόμες, μάνα, πατέρας,) να σου κι αρπάζουμε την πρώτη κατουκέφαλη υποταγής, μετά ραπίσματος του πρωκτού. Το κλάμα που βγαίνει, δηλώνει, τη σύμφωνη γνώμη μας, πως αποδεχόμαστε κιόλας, τους κανόνες του στεγνού-στυγνού κόσμου, που ερχόμαστε. Σε πρώτο πρόσωπο στο εξής: Αρπάζω την κωλοχτυπητή μου, γυρισμένος ανάποδα, μόνο και μόνο για να ακουστεί το κλάμα μου. Αν γράφω σήμερα, το οφείλω, σ’ εκείνη, την πρώτη μέρα, που το δήλωσα εμπράκτως, με το πρώτο μου εκείνο κλάμα. Η αποκόλληση από τον πλακούντα και η αποκοπή από τον ομφάλιο, είναι θέμα ανάγκης και υποχρέωση, μιας ρουτίνας ώρας. Τα δόντια της μάνας μου δεν ήσαν ίσως ικανά ή μπορεί και να σιχαινότανε να το κάνει. Άλλωστε δε γεννήθηκα και στο ύπαιθρο. Αυτές τις υπηρεσίες, τις ανέλαβε, κάποια νοσοκόμα, τη επιβλέψει γιατρού φαντάζομαι, εν απουσία του συνειδητού της μάνας μου, αφού τελούσε, εξ αρχής σχεδόν, σε κατάσταση ολικής νάρκωσης. Από τη ναρκωμένη μάνα, με τη διαδικασία της καισαρικής τομής, γεννήθηκα. Επαφή κοινωνική, μαζί της, η νάρκωσή της και οι σπασμοί της. (Ο επιστήμων ιατρός, ν’ ανησυχούσε για τη μητέρα; για μένα; για το μισθό του; για τ’ όνομά του; μ’ άρπαξε από τις φτέρνες εκεί στις κλείδες των αστραγάλων, μ’ αναποδογύρισε, μου τράβηξε και μία στον κώλο… έκλαψα. Χαρά γενική, στον ψυχρό του χειρουργείου χώρο. Μπορώ να κλαίω; Άρα, μπορώ να ζω. Τη μάνα, που την είχαν παλιότερα, κατά τη γέννησή της, και με συνθήκες μαμής κωλοχτυπήσει κι αυτή, είχε έρθει τώρα, η ώρα της, για τα χαστούκια της απονάρκωσης. -Συγχαρητήρια!!! -Να σας ζήσει!!! -Τι όμορφο μωρό… έξι εφτακόσια, εξήντα εφτά πόντους… να σας ζήσει!!! -Έκλαψε γιατρέ; -Βέβαια… Αλίμονο!!! Ήσυχη πια, αφού ρώτησε, κοιμήθηκε να ξαποστάσει.
Στη σειρά μου τώρα, ένα πλύσιμο, μια φασκιά, (σφίξιμο, μη χαλαρώσει, να είναι ίσια τα πόδια, εύζωνας γεννήθηκε,) ακούμπισμα στην κλινική κούνια, είκοσι τέσσερις ώρες νηστικός. Τα κατάφερα κι από κει. Ο στεγνός-στυγνός κόσμος που είχα έρθει, με κράτησε μακριά από την ταλαιπωρημένη γαστέρα της μάνας μου, που ήταν κι εγχειρισμένη. Ήμουνα και μακρύς… ήμουνα και βαρύς… Ο στεγνός-στυγνός κόσμος που είχα έρθει, με κράτησε μακριά από την προσφιλή υγρή κατοικία μου, τροφή μου, για είκοσι τέσσερις ώρες. Αργότερα, θα μάθαινα πως το πρώτο γάλα το έφαγα αφού έκλαψα πάρα πολύ. Έκλαψα! Και μου ’δωσαν να φάω. Επίσης, με τη σιγουριά της ιατρικής επιστήμης, έκαναν πάνω μου και μια μικρή χειρουργική επέμβαση που είχε σχέση με τον ομφάλιο λώρο. Χωρίς νάρκωση. Μάλλον όμως θα έκλαψα κι εκεί. Τι μένει τώρα; Να ακούσει η μάνα το παρήγορο της σιγουριάς "μπορείτε να πάτε σπίτι σας". Από την κλινική στο σπίτι. ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ ΚΥΠΡΟΣ. Έτσι, μετά από την εμπειρία μου, του κλάματος,-χειροδικίας-πείνας-επιστήμης, και αφού τα κατάφερα να κλάψω, να πονέσω, να πεινάσω, μας επέτρεψαν και γυρίσαμε σπίτι μας. Μάθημα ζωής πρώτο: Μπορείς; Μπορώ να λέω. Μπορείς να ζήσεις; Κλάψε. Φα’ την και κλάψε να το καταλάβουμε. Μπορείς να μείνεις δεμένος στη φασκιά σου; Νηστικός; Δέσου και κλάψε να το καταλάβουμε. Μπορείς να φας μετά το δάρσιμο, το δέσιμο, τη νηστεία; Κλάψε να το καταλάβουμε. Μάθημα δηλαδή το πρώτο: Μπορείς; Μπορώ να λέω.
Αυτό το κλάμα όμως είναι και η πρώτη ανάγνωση που κάνει η ζωή επάνω μας, για να μας αναγνωρίσει σαν είδος. (Δε γνωρίζω αν τα άλλα έμβια κλαίνε τόσο πολύ κατά την έξοδό τους στη ζωή, ούτε βέβαια για τη χλωρίδα γνωρίζω, αλλά εμείς, ειδικά, το είδος μας, πρέπει να κλάψει, είτε αυθόρμητα είτε επιστημονικά.) Αυτό το είδος, που πρέπει να κλάψει για να αποδείξει ότι μπορεί να λέγεται άνθρωπος. Άνθρωπος.

Β΄ ΘΕΛΩ
Πολύ αργότερα, και αφού θα έχουν περάσει γήινα χρόνια, θα ασκήσουμε σιγά δειλά, την έννοια της ζήτησης. Αυτή, θα ασκηθεί με την ανάπτυξη, ακόμα περισσότερο, της έννοιας του πρώτου κεφαλαίου, του Μπορώ. Θα μάθουμε να χρησιμοποιούμε την κοιλότητα που βρίσκεται στο κεφάλι μας, που λέγεται στόμα, που μέσα έχει τη γλώσσα, που πίσω της έχει το λάρυγγα, που περιέχει χορδές. Θα μάθουμε να ακούμε με τα πτερύγια που βρίσκονται στα πλάγια του κεφαλιού, που εσωλήγουν σε κοιλότητα, που μέσα της υπάρχει ο μηχανισμός των τυμπάνων, που πάλλονται καθώς ακούμε. Θα ακούμε και θα χορδίζουμε αυτό που θα ακούμε. Το χόρδισμα το σωστό θα μας βοηθήσει να ζητάμε σωστά. Αυτή η ικανότητα λέγεται ομιλία και πρώτη άσκηση γίνεται, την πρώτη μέρα που συναντάμε τη ζωή: με το κλάμα, (για φαντάσου;) Με την ομιλία, (εφ’ όσον μπορώ), θα ζητήσω μόνος μου να φάω, να πιω. Θα συνεχίσω, για πολύ ακόμα, βέβαια, να κλαίω για να φάω, για να πιω, και για να έχω την ατομική μου καθαριότητα. Θα κλάψω πολύ. Μισή ολυμπιάδα, ίσως και μία. Θα κλαίω όμως. Θα κλαίω γιατί μπορώ, θα κλαίω και γιατί δεν μπορώ. Θα κλαίω για να δείχνω ότι ζητάω κάτι. Σημαντικό πάντα. ΠΑΝΤΑ. (Τα σημαντικά, τα σπουδαία, είναι ανάγκη να κλαίμε για να τα έχουμε.) Έτσι, με βήμα σταθερό, θα οργανώσουμε την ομιλία, ασκώντας την ακοή, γυμνάζοντας τις χορδές. Θα πρέπει να ακούω καλά, για να μάθω να μιλάω καλά. Αν δεν ακούω καλά, δε θα μάθω και να μιλάω καλά. Και θα πρέπει να κλαίω για να ζητάω κάτι. Ακόμα και σημαντικό, ακόμα και ασήμαντο. Ακόμη και ασήμαντο. Έτσι, μαθαίνω τη δεύτερη έννοια, μέσα από την άσκηση της ακοής και το γύμνασμα των χορδών. Στην αρχή θα μιλάω και θα κινούμαι στα πόδια των άλλων, με την πρωτόπειρη εμπειρία, τραυλίζοντας, ψευδίζοντας. Η ζωή θα μου μάθει, πως, όσο πιο γρήγορα απεμπλακώ από τη συγχυσμένη μου ακοή, τόσο πιο γρήγορα και πιο εύκολα θα γίνομαι κατανοητός, τόσο πιο γρήγορα θα αγγίζω το ζητούμενό μου, τόσο πιο λίγο θα κλαίω. Η ίδια η ζωή, θα σταθεί μάνα στο πλευρό μου, για να αδειάσει πάνω μου τις ικανότητές μου, που τελούν σε αδράνεια, λόγω απαιδευσιάς και έλλειψης εμπειριών. Θα με εκπαιδεύσει η ζωή. Και το ζητούμενό μου, θα πάψει να είναι ασαφές, θα γίνει έννοια, ολοκληρωμένη, που θα γίνεται γρήγορα, άμεσα, έγκαιρα κατανοητή, από τη φυσική μητέρα μου και τον φυσικό πατέρα μου. Θα πάψω να παιδιαρίζουν τα αυτιά μου, θα πάψω να παιδιακίζω την ομιλία μου. Θα στρογγυλέψω τις φωνές που έρχονται στα τύμπανα, τους μηχανισμούς της ακοής και θα τις επαναλαμβάνω με τις καλλιεργημένες μου χορδές, στρογγυλές και σίγουρες, έτσι, που να καταφέρνω, ακόμα και να ξαφνίζω τους γύρω μου. Με αυτόν τον τρόπο ό,τι ζητάω θα μου δίνεται. Θα έρχεται πιο γρήγορα στα χέρια μου, στο στόμα μου, στην κατοχή μου. Θα ζητάω. Δηλαδή θα θέλω. Θα θέλω και θα έχω. Θα μπορώ όμως να θέλω, και θα μπορώ να έχω, επειδή ανήκω στο είδος που λέγεται Άνθρωπος.

- Στείλε Σχόλιο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
faidonalkinoos
ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ
Στιχουργός - Συγγραφέας
από ΑΘΗΝΑ ΚΕΝΤΡΟ

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/faidonalkinoos

Οι σκέψεις συντρόφευαν την ηρεμία μου, τα κείμενα την καθημερινότητά μου, οι ελπίδες ακουμπούσαν στα ράφια των βιβλιοθηκών σας. Δεν προσπάθησα να λυντσάρω. Δεν προσπάθησα να αρέσω. Δεν προσπάθησα να ταμιεύσω. Δεν προσπάθησα να επενδύσω. Στη χύμα ζωή<

Tags

Επίσημοι αναγνώστες (6)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Links