Σήμερα το σχολείο ήταν κλειστό λόγω της γιορτής των Τριών Ιεραρχών. Ευκαιρία να μεταφέρω μερικές μπομπιροκαταστάσεις και μπομπιροατάκες που έχω καταγράψει  από προηγούμενες μέρες!

-Καθόμαστε στην τραπεζαρία και τα παιδιά παίρνουν το πρωινό τους. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει, αλλά κάθονται πάντα σε ένα τραπέζι όλα τα αγόρια και σε ένα άλλο όλα τα κορίτσια. Σπάνια να συμβεί κάτι άλλο, παρόλο που το ενθαρρύνω και το προσπαθώ συνεχώς. Καθόμαστε λοιπόν στην τραπεζαρία και περιμένουμε το φαγητό. Η Κρυσταλλία πετάγεται στα καλά καθούμενα, διακόπτει το παιχνίδι της σιωπής και λέει μες στα νεύρα: -Τα αγόγια είναι αγόγια. Δε θα αγαπάνε τα κολίτσα.

Ο Αντώνης σηκώνεται και την αγκαλιάζει: –Σ΄ αγαπάω Κυσταλλίτσα.

Η Κρυσταλλία βγάζει καπνούς απ΄ τη μύτη και σηκώνει με θυμό να του αστράψει χαστούκι, μα ένα χαστούκι, όλα μανία! Πάλι καλά που το πρόλαβα, γιατί ο Αντώνης μας ο καημένος θα έβλεπε αστεράκια αν το έτρωγε! Μα τι σου είναι κι αυτά τα κορίτσια…

- Ρωτάω:-Πως τα περάσατε το Σαββατοκύριακο;

Πετάγεται η Κωσταντίνα:-Εγώ δε πέλαθα καθόλου καλά, γιατί ήμουν πάνω θτο ταβάνι! Και σκάει στα γέλια…Μετά αρχίζει να μας λέει κάτι δικά της τραγούδια, που δεν ξέρω αν είναι υπαρκτά ή αν τα σκέφτηκε μόνη της εκείνη τη στιγμή:

1. Απάνω θτη βελανιδιά καθόταν ένα μαμούνι κι όπωθ πήγαινε να πέθει είδε μια πάπια (;).
2. Απάνω θτη λάμπα καθόταν έναθ κλόουν κι όπωθ πήγαινε έτωγε μία μπανάνα και ένα νόθτιμο θταφυλάκι (;;).

- Η κυρία Αρετή φέρνει στα παιδιά το φαγητό τους. Πρώτα σερβίρει στα αγόρια.

Ζωούλα:Ααααα! Ευχαριστώ δεν άκουσα να λέτε αγόρια! Το παρακάνατε εσείς! (!!!)

-Ο Δημήτρης θέλει να μου πει παραμύθια. Αφού μου λέει τα «γουλούνια τα τλία», τα «εφτά χατσικάκια» και τη «σκουφίτσα» (τέλειος!), φεύγει από κοντά μου «Κουλάστηκα τώλα. Μόνο λίγο μπολώ τα πω. Μόλις θα φάω όλο το φαΐ μου, γίνω μεγάλοθ, τα τσέλω όλα, όλα, όλα, όλα, όοοοολα, πω κι άλλα παλαμύθια».

-Η Μαρία η Αλεπού παίζει με την Κωσταντίνα μαμά και παιδί. Σε κάποια φάση τρέχει κοντά της:-Μαμά, μαμά βοήθεια! Οι λύκους και οι γύφτους μας κυνηγάνε! (!!!).

-Ζωούλα:Σαν και μένα να ζωγραφίζεις.

Μαρούλι:Τι λες; Τρελάθηκες; Αφού εσύ είσαι Ζωή!

Σύντομα κοντά σας με περισσότερες ατάκες!