Επόμενο κεφάλαιο από το βιβλίο του Τζιάννι Ροντάρι(Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)! Αυτή τη φορά διαπραγματεύεται πως από μία μόνο λέξη μπορεί να δημιουργηθεί μία ολόκληρη ιστορία(κάτι παρόμοιο με το «πέτρα στη λίμνη», προηγούμενο ποστ). Ας αφήσουμε όμως να «μιλήσει» ο συγγραφέας για το θέμα του…

«Στα νηπιαγωγεία του Ρέτζο Εμίλια γεννήθηκε, χρόνια τώρα, το παιχνίδι του τραγουδιστή ιστοριών. Τα παιδιά, με τη σειρά, ανεβαίνουν σε μια έδρα, σαν ένα είδος βάθρου, και διηγούνται στους συμμαθητές τους, που κάθονται στο πάτωμα, μια ιστορία δικής τους επινόησης. Η νηπιαγωγός την αντιγράφει και το παιδί προσέχει να μην ξεχάσει τίποτα ή να μην αλλάξει κάτι. Στη συνέχεια, το παιδί απεικονίζει την ιστορία του με μια μεγάλη ζωγραφική. […]Όταν τους μίλησα για τον τρόπο να επινοούν μια ιστορία ξεκινώντας από μια συγκεκριμένη λέξη, η νηπιαγωγός ρώτησε αν κάποιο παιδί ήθελε να επινοήσει μια ιστορία και πρότεινε τη λέξη γεια. Ένα παιδί πέντε χρονών διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία: Ένα παιδί είχε χάσει όλες τις καλές λέξεις και του είχαν μείνει μόνο οι κακές:σκ..τα, κ..κα,  κουρ..δα κτλ. Έτσι, η μαμά του το πήγε σ΄ ένα γιατρό, που είχε κάτι μουστάκια να, ο οποίος του είπε:-Άνοιξε το στόμα σου, βγάλε τη γλώσσα, κοίτα πάνω, κοίτα μέσα, φούσκωσε τα μάγουλά σου. Ο γιατρός λέει ότι πρέπει να ψάξει τριγύρω μια καλή λέξη. Πρώτα βρίσκει μια λέξη τόση, που ήταν «ωχ», αλλά είναι κακή. Μετά βρίσκει μια τόσο μεγάλη, που ήταν «πρόβλημά σου», αλλά είναι κακή. Ύστερα βρίσκει μια λεξούλα ροζ, που ήταν «γεια», τη βάζει στην τσέπη, την πηγαίνει στο σπίτι και μαθαίνει να λέει ευγενικές λέξεις και γίνεται καλό».

Αυτή είναι η εκδοχή του Ροντάρι! Ζήτησα κι από τους μαθητές μου μια ιστορία με μία λεξούλα! Η λεξούλα που διάλεξα είναι το «λεμόνι», δε χρειάζεται πολύ φαντασία να καταλάβετε για ποιο λόγο, αν έχετε διαβάσει την «πέτρα στη λίμνη» (προηγούμενο σχετικό ποστ) και το πρώτο σχόλιο… ;) ;) ;)

Ο μόνος πρόθυμος παραμυθάς μας ήταν ο Δημήτρης(μικρότερος από 3 ετών)! Να η σύντομη και περιεκτική  ιστορία του:

«Μια φολά καιλό, στη Βόλεια Ελλάδα ήταν ένα κούτσικο λεμονάκι. Πήγε στο πάκο. Τα λέλωσε όλα, όλα, όλα, όοοολα, έπεθε κάτω και μετά κοιμήθηκε. Αυτά! Μετά δε τσέλω που πήγε»

Να και η δική μου, φλύαρη κι ανούσια, εκδοχή:

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια λεμονιά ένα μικρούτσικο λεμονάκι. Όλοι ο φίλοι του μεγάλωναν, μεγάλωναν, ωρίμαζαν, αλλά το καημένο το λεμονάκι μας δεν έπαιρνε δράμι ύψος ή πάχος. Ώσπου μια μέρα ήρθε ο μανάβης να τρυγήσει το δέντρο! Μάζεψε όλα τα λεμόνια, μα το μικρό μας λεμονάκι ούτε καν το πρόσεξε…Τότε άρχισε να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει… «Δε φτάνει που έμεινα τόσο μικρούλης, τώρα θα μ΄ αφήσουν και μονάχο μου εδώ πάνω…». Ο καλός αέρας στεναχωρέθηκε βλέποντας τα μικρούτσικα ματάκια του λεμονιού δακρυσμένα, έστειλε ένα απαλό χάδι του και το μικρό λεμονάκι βρέθηκε στο πανέρι με τα υπόλοιπα λεμόνια!

Μετά από ένα μεγάααααλο και όχι τόσο εύκολο ταξίδι βρέθηκε στην πιο σκοτεινή γωνιά ενός ψυγείου. Οι υπόλοιποι φίλοι του κόπηκαν, μπήκαν σε σαλάτες, σε σούπες, σε ψητά κρεατικά και ψάρια, ήρθαν νέοι φίλοι, έφυγαν κι αυτοί και ο μικρούλης φίλος μας έμενε συνέχεια μόνος του…

Μια μέρα έφτασε στο ψυγείο η πιο ζουμερή, κόκκινη και όμορφη ντομάτα όλων των εποχών! Όλα τα λαχανικά την ερωτεύτηκαν μεμιάς! «Μμμμμ! Τι ωραία θα με συνόδευε στο μπριάμ αυτή η γλυκιά ντοματούλα», είπε το κολοκυθάκι. «όχι, νομίζω ταιριάζει καλύτερα με μένα», αντιμίλησε η μελιτζάνα. «Τζάμπα τσακώνεστε!», είπε ένα φρέσκο αγγουράκι με έπαρση. «Η ντομάτα αυτή είναι γεννημένη για να συνοδέψει εμένα!»…Ο καβγάς για τα…μάτια της ντομάτα συνεχιζόταν για ώρα! Όταν…

Μα τι συβαίνει εδώ;;; Η ντομάτα ήταν πλάι στο μικρούτσικο λεμονάκι, που έλαμπε από ευτυχία! Ένα, δύο, τρία! Βουαλά! Το μικρό λεμονάκι αγκάλιασε, φίλησε τη φίλη του τη ντομάτα και ένα νέο λαχανικό γεννήθηκε!

Ήταν η πιο ξινή ντομάτα όλων των εποχών!

Ή το πιο γλυκό λεμονάκι όλων των εποχών;

Δεν ξέρω…Μπερδεύτηκα!

Πάντως το καινούριο λαχανικό ήταν το πιο ευτυχισμένο λαχανικό του κόσμου!»…

Τι κάθομαι και γράφω ε….. Έχω τρελαθεί τελείως μου φαίνεται….

Καλό απόγευμα!