Πόσα δεν γράφτηκαν και πόσα δεν ειπώθηκαν για τα μάτια. Ίσως το ομορφότερο σημείο του προσώπου. Αποτελεί προσωπικό αποτύπωμα της μοναδικότητας του καθενός γι’ αυτό και δεν συναντάς ποτέ ανθρώπους με ίδια μάτια ή ίδιο βλέμμα. Επίσης, είναι το μόνο όργανο του ανθρώπου, που από τη γέννησή του μέχρι το θάνατο, παραμένει στο ίδιο μέγεθος.
Τα μάτια όλων μας καθρεπτίζουν πάντα την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Καθρεπτίζεται ο πόνος, η θλίψη, ο φόβος, ο θυμός, ο έρωτας, η χαρά, ακόμα και η αφηρημάδα. Λειτουργούν αυτόνομα από το τι θέλουμε να δείξουμε ή τι προσπαθούμε να κρύψουμε. Μέσα τους βλέπεις και μαθαίνεις όσα δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Πράσινα, καστανά, αμυγδαλωτά, μικρά ή μεγάλα, είναι ικανά να ρωτήσουν, να απαντήσουν, να φανερώσουν και να αγαπηθούν όσο τίποτα. Δεν είναι τυχαίο πόσες εκατοντάδες τραγούδια έχουν γραφτεί για τα μάτια, πόσα ποιήματα έχουν αποτυπώσει τη μαγεία που εκπέμπουν, με πόσες παροιμίες και αινίγματα η λαϊκή μας παράδοση μεταδίδει τη σπουδαιότητά τους. Μα πιο σημαντικό από όλα είναι η φράση «Μάτια, ο καθρέπτης της ψυχής», όπου ένα όργανο του προσώπου συνδέεται άρρηκτα με το «μέσα» μας, το κομμάτι εκείνο που ανήκει τόσο απόλυτα στον καθένα μας.
Το βλέμμα σαγηνεύει, μαγνητίζει, ειρωνεύεται, καμιά φορά υποκρίνεται και μεταφράζεται δύσκολα. Κάποιοι άνθρωποι όμως, έχουν το χάρισμα να το αποκωδικοποιούν και να το ερμηνεύουν, συλλέγοντας στοιχεία για αυτόν που έχουν απέναντι τους.
Σχετικά βιβλία που έχουν γραφτεί για τη γλώσσα του σώματος, αναφέρουν χαρακτηριστικά το βλέμμα του ψεύτη, που είναι μάτια-μέτωπο, το βλέμμα της οικειότητας που είναι μάτια-στόμα, και το βλέμμα της ειλικρίνειας και της αγάπης, που είναι κατευθείαν στα μάτια.
«Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ, και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου, μα αυτά τα μάτια όπου σταθώ και όπου βρεθώ, τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου»… και μην ξεχνάτε, αγαπήστε με τα μάτια, αγαπηθείτε με αυτά.