Στο πρώτο άκουσμα και μόνο της λέξης, φρίκη, ανατριχίλα, παγωμένο νερό στην σπονδυλική στήλη και η τρίχα κάγκελο... Στρατιές από καβούρια με ανοιχτές δαγκάνες παρέα με αγριεμένους αχινούς είχαν συστρατευθεί απέναντι  με κοιτούσαν απειλητικά και οι διαβεβαιώσεις περί "θάλασσα πισίνα" χλωμές και καθόλου πειστικές....

-Γεμάτη με θάλασσα-πισίνα είναι η Χαλκιδική, γιατί σώνει και καλά Καβουρότρυπες? (εναρκτήριο λάκτισμα αντιρρήσεων με την ρακέτα σφιχτά στο χέρι)

-Ελα για να δεις... (υποσχετική με ύφος γνώστη γεμάτο κατανόηση για τον αδαή)

-Ξαπλώστρα και πολιτισμό βλέπω καλλίτερα... (ύφος σνομπ και υποτιμητικά ανασηκωμένο φρύδι)

-Στραβή θα μείνεις και ελλιπής... δεν βλάπτει λίγη περιπέτεια... άντε ξεκουνίσου !! (αποφασιστικότητα και ύφος "δεν χωράει αντίρρηση")

-Παρατάτε με... δεν ξέρω που έχω μαγιώ και το αντιηλιακό τελείωσε... (εμφανής δικαιολογία χωρίς εκτόπισμα)

-Αντιηλιακά έχουμε και μαγιώ δεν χρειάζεται... (όλοι μαζί χορωδία)

Δύσκολες οι κακές συναναστροφές με ανθρώπους αντισυμβατικούς και κυνηγούς περιπέτειας ενάντια σε κάθε κομφόρ, έτσι από αντίδραση και μόνο... και το παιχνίδι της άρνησης ήξερα οτι ήδη το είχα χαμένο εν τη γενέσει του.... οπότε...

Μερικά χιλιόμετρα νότια του Αρμενιστή, κάπου πέντε έξι, στο δεύτερο πόδι στη Σιθωνία βρισκόταν αυτός ο παράδεισος που ειλικρινά καμμιά πρόκληση και καλή διάθεση δεν μου προξενούσε, αλλά....... πάντα υπάρχει ένα αλλά, είτε γιατι είμαστε πολλές φορές "τραβάτε με κι ας κλαίω" είτε γιατί ο Ροβινσώνας ήταν παιδικό ανάγνωσμα με επιρροές, είτε γιατί δεν υπάρχει καλλίτερη ημερήσια πρόταση...εε, ας πάει και το παλιάμπελο και βλέπουμε...δε βαριέσαι, μια μέρα είναι θα περάσει...

Γκρίνιες καθ΄οδόν, γκρίνιες που ο μικρός ασφαλτόδρομος που διασχίζει τον πευκώνα δεν είχε πινακίδα και τον ψάχναμε, γκρίνιες που έπρεπε το αυτοκίνητο να μείνει λίγο ψηλά, γκρίνιες για τον ελάχιστο ποδαρόδρομο, γκρίνιες που οι θάμνοι έκοβαν τον κατήφορο....γκρίνιες...γκρίνιες...γκρίνιες... και ξαφνικά......... απόλυτη σιωπή!!!!!

Οσο μυστήριος και βολεψάκιας στην άνεση άνθρωπος να είσαι, όσο "φλώρος", όσο λάτρης της πισίνας των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, όσο...όσο...όσο... ΔΕΝ νοείται να μην επισκεφτείς έστω μιά φορά στην ζωή σου τις Καβουρότρυπες, που by the way καμμιά σχέση δεν έχει το όνομα με καβούρια και δαγκάνες... ;-) και μάλλον περιττό να ομολογήσω την υπαναχώρηση, την πλήρη αποδοχή, την ευγνωμοσύνη που με παρέσυραν και το τσεκάρισμα με πολλά like !!!!!!!!!!!!!!

Πανέμορφο περιορισμένο μέρος, με εύκολη πλέον πρόσβαση (η πρώτη φορά και ο διάλογος ήταν πριν πολλά χρόνια) γιατί από στόμα σε στόμα διαδόθηκε και είναι στις προτιμήσεις πολλών... Ωστόσο το τοπίο παραμένει εξωτικό, το ηλιοβασίλεμα μαγικό με θέα τον Αθω, ο κόσμος εξακολουθεί να είναι συγκριτικά λίγος και σχεδόν σταθερός κάθε καλοκαίρι, η θάλασσα πισίνα και ευτυχώς παρεμβάσεις τουριστικές δεν έγιναν, εκτός από κάποιες υπέροχες εικαστικές πάνω στα βράχια...

Κάποιοι επισκέπτες με καλλιτεχνικές ανησυχίες ξεκίνησαν να σκαλίζουν τα βράχια και δημιούργησαν τα πασίγνωστα πλέον γλυπτά  την μικρή Γοργόνα, τον αετό, τον αστερία, το κορίτσι, τον ήλιο και το ζωγραφισμένο κοριτσάκι που ψαρεύει στο βράχο.... κι αυτά υπομονετικά θαλασσοβρέχονται όλο τον χειμώνα και περιμένουν με την σιγουριά της βεβαιότητας ότι αν γνωριστείς μια φορά μαζί τους θα ξανάρθεις πάλι το επόμενο καλοκαιράκι....

Και για του λόγου το αληθές.....