Σκηνή 1, όπως μου την περιέγραψε μια φίλη. Μπαίνει σε ένα ταξί. Από την ώρα που μπήκε, μέχρι την ώρα που βγήκε, ο ταξιτζής έκλαιγε. Με λυγμούς. Ήταν η τελευταία του μέρα στο τιμόνι. Τη Δευτέρα φεύγει για Αυστραλία. Βρήκε δουλειά και θα πάει για 6 μήνες, μόνος. Μετά θα γυρίσει να πάρει την οικογένειά του...

Σκηνή 2, όπως την είδα χθες εγώ, στην οδό Βουλής, κοντά στο σημείο που είχε σκοτωθεί ο Αξαρλιάν. Μια κυρία, βέρα ελληνίδα, γύρω στα 55-60, με ρούχα σαν της μητέρας μου ή της θείας μου, ίσως και ελαφρώς βαμμένη. Πούλαγε καθισμένη χαρτομάντηλα. Μετά από 10 βήματα συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχα δει.

Τα πράγματα δυσκολεύουν. Και σίγουρα ο Κάποιος θα είναι περήφανος που χάρη στην τρομοκρατία που έχει επιβάλλει, περνάνε τα πιο βάρβαρα μέτρα στην Ιστορία, χωρίς έναν άνθρωπο στο Σύνταγμα.