Μια αγαπημένη σκηνή από μια αγαπημένη ταινία.Τι πόνο και κλάμα μπορεί να κρύβει  μια τέτοια σκηνή. Ποιός είπε ότι οι ταινίες είναι ένα παραμύθι? Αντανάκλαση της ίδιας μας της ζωής είναι.Μια αντανάκλαση, καλή η κακή, με γέλιο με συγκίνηση, με κλάμα, με πόνο με αγάπη, με θυμό και μίσος.

Στους σταθμούς υπάρχουν αποχαιρετισμοί. Μερικές φορές είναι αναγκαίοι κι αναπόφευκτοι. Και ο πόνος είναι και για τους 2 και τα πρόσωπα δεν αλλάζουν ποτέ. Πάντα θα υπάρχει ένας Φάνης και μια Σειμέ. Ο Φάνης που είναι ψύχραιμος αλλά η καρδιά του μόνο ξερει πόσο πονάει γιατί τα κρατάει μέσα του.Την αγκαλιάζει τόσο και τη σφίγγει σαν να μην θέλει να την αφήσει να φύγει ποτέ.Και η Σειμέ που κλαίει γιατι δεν αντέχει τους αποχωρισμούς αλλά φεύγει. Πιστεύω αν η Σειμέ δεν είχε αντρα και παιδί θα γύριζε, θα φίλαγε το Φάνη για τελευταία φορά στη ζωή της κι ας μην τον ξαναέβλεπε και ξαναφίλαγε ποτε. Αυτό λείπει από τη σκηνή για να ναι τέλεια.Το τελευταιο μακρύ και βασανιστικό φιλί.

Πάντα θα υπάρχει ένας Φάνης και μια Σειμέ! Και η Σειμέ ίσως μια μέρα να γυρίσει μετά από χρόνια στον ύπνο του Φάνη να τον διεκδικήσει όταν αυτός θα ναι ευτυχισμένος με άλλη γιατί ζήλεψε. Και ίσως του πει Σ΄άγαπώ και του τραγουδήσει σε άψογα ελληνικά "ΠΟΣΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ" του Βέρτη. Στον ύπνο του θα τα αφήσει ολα για χάρη του, για να ναι κοντά του,θα του πει οτι φοράει τη μπλούζα του και θα του θυμήσει το τραγούδι που τραγούδαγαν αγκαλιά και που χρόνια τώρα ο Φάνης όταν το άκουγε άλλαζε σταθμό.Κι ο Φάνης αν και συγκινημένος θα θυμώσει πολύ,για τον εφιάλτη, και  για το θράσσος της Σειμέ να αναστατώνει έστω και για 5 λεπτά τα ονειρά του. Ξέρει ότι αυτή δεν ανήκει εκεί και της το λέει με τον πιο σκληρό τρόπο. Αυτή του λέει πόσο μετάνιωσε κι αυτός της λέει ότι δε μετάνιωσε για τίποτα.

Δεν μετάνιωσε γιατί κουράστηκε να πονάει.Γιατί κουράστηκε να αγαπάει χωρίς ανταπόκριση απο μακριά. Δεν αντέχει να κοιτάει πλέον τα ζαχαρωτά που κράτησε και το σκουλαρίκι της για ενθύμιο και για τα τηλέφωνά της που τα έχει γραμένα σε ένα χαρτάκι όπως αυτή....Αδιαφορει που δε δίστασε και δε σκέφτηκε να τα χρησιμοποιήσει όλα μεχρι να την βρει να μάθει τι κάνει, τι θα κάνει και ίσως αν θα γυρνούσε. Δεν τον νοιάζει πλέον αν φοράει την μπλούζα του, αδιαφορεί για το αν ακόμα ζει στην πόλη τους και τον θυμάται όταν περνάει από το ποτάμι.Και δεν μετανιώνει  για τα ταξίδια και τα όνειρα που έκανε και δεν έκανε.

Και στο τέλος ο Φάνης φεύγει... Με τα πόδια, όχι με τρένο ή αεροπλάνο. Του αρέσουν τα απλά πράγματα, φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω, ουτε καν σκέφτεται να κοιτάξει πίσω γιατί μπροστά του έχει αυτό που αγαπάει περισσότερο....

Καλημέρα ΜΗ