Είμαι σ΄ένα δωμάτιο με τεράστια παραλληλόγραμμα παράθυρα. Τα παντζούρια είναι ανοιχτά όπως πάντα, όμως το φως απ΄τον λαμπτήρα της ηλεκτρικής σταματάει διακριτικά στο ξύλινο περβάζι, δεν μπαίνει μέσα...το δωμάτιο είναι κατασκότεινο. Ετσι το θέλησες. Ηρθες με διαδικασίες άγνωστες....  ήθελες να βρεθείς κοντά μου...  μ ΄νοιωσες...

Ακούγεται ένα ελαφρύ τρίξιμο απ΄την ψάθινη πολυθρόνα και κάτι ακόμη πιο ανεπαίσθητο, έτσι..σαν να τακτοποιείς τα ρούχα σου. Την ξέρω αυτή την κίνηση, δεν την βλέπω αλλά την ξέρω. Κάθεσαι πάντα ανάλαφρα, βάζεις την γάτα σου στην αγκαλιά  και τακτοποιείς το μαύρο σου φόρεμα - πάντα μαύρο- να μην τσαλακωθεί πολύ. Ακουμπάς τα  χέρια σου στα μπράτσα της πολυθρόνας. Η πλάτη ίσια, ευθυτενής..σφιχτά κλεισμένα τα γόνατα και οι στρογγυλές μύτες απ΄τα παπούτσια σου  στοιχισμένες με ακρίβεια η μία δίπλα στην άλλη. Παράξενο, αλλά σήμερα τις νοιώθω λίγο σκονισμένες. Από ποιό δρόμο ήρθες?  Η Θεοφίλου έγινε άσφαλτος πιά...

Εγώ εκεί... μπροστά σου,  στο σκαμνάκι. Kάθομαι  στο μαξιλαράκι που  φτιαξες απ΄τον παλιό τσεβρέ. Τότε που  ξέφτισαν οι χρυσοκλωστές  απ΄ τις φούντες  και σταμάτησες να τον στρώνεις.  Κάθομαι και σε κοιτάζω, μα δεν σε βλέπω... Δεν μιλάς, η σιωπή είναι πηχτή ανάμεσά μας...  να την κόψεις με το μαχαίρι, δεν βλέπω καν το περίγραμμά σου ακούω όμως μια βαθιά αναπνοή σαν αναστεναγμό και το απαλό γκλιν γκλιν απ΄τα βραχιόλια σου! Πως βρέθηκαν πάλι στο χέρι σου? Δυό σκαλιστά ανατολίτικα βραχιόλια φερμένα απ΄την Προύσσα... "απ΄την πατρίδα" που έλεγες... μοναδικό αντιφατικά κραυγαλέο στοιχείο  στην λιτή σου εμφάνιση. Ναι ξέρω, ακούστηκαν γιατί σιάζεις πάλι τα μαλλιά σου, τακτοποιείς τις φουρκέτες που ξέφυγαν,  και παράλληλα νοιώθω τα μάτια σου να μ΄ εξετάζουν. Είναι γαλανά και μεγάλα παρά τα πεσμένα βλέφαρα, αλλά δεν φαίνονται μες στο σκοτάδι. Τα ξέρω όμως, ξέρω την ηρεμία τους, την χωρίς δεύτερη κουβέντα επιβολή θέλησης και την τρυφεράδα που εναλλάσσονται στο βλέμμα τους ανάλογα με την στιγμή. Τώρα είναι τρυφερά, είναι στοργικά, είναι ανυπόμονα, είναι διψασμένα...

Γέρνεις -δεν σκύβεις- γέρνεις λίγο ελαφρά μπροστά...

- Λοιπόν ?

- (σιωπή)

- Δεν ξεύρεις ή δεν θέλεις να μου ειπείς?

- (σιωπή)

Ξανακούγεται το ελαφρό θρόισμα του ρούχου σου καθώς επαναφέρεις το σώμα σου πίσω στην αρχική ευθεία στάση.. Τακτοποιείς το πράσινο μαξιλάρι πίσω στην πλάτη σου...Η γάτα σου ξεκουλουριάζεται κι αυτή κι άλλαζει θέση...

- Σήμερον ήκουσα ένα μανέ...   ...θέλεις?  μπορώ... Θέλεις?

- (σιωπηλή συγκατάβαση)

http://youtu.be/4YoJkThL4v4

Μελωδία λιγωτική,  ράθυμη ανατολίτικη, με πάθος και παράπονο... δύσκολη και παράξενη στα "ντόπια" αυτιά... οικεία και προσφιλής σ΄εμάς... στο σπίτι μας... στην γειτονιά μας... Τα "δικά μας" ακούσματα,  "οι δικοί μας" γνώριμοι εσωτερικοί ήχοι... Και η φωνή σου...!! Η φωνή σου... η άτεχνη... με τα σπασίματα... χαμηλή με κομένες αναπνοές σε λάθος σημεία... ο  χαμηλός παράφωνος ψίθυρος... τόσο ζεστός και αδύναμα δυνατός... το ποιό "βροντερό" μουρμούρισμα που έχω ακούσει ποτέ, με την ίδια (για μένα) πάντα γλύκα πασπαλίζει προσεκτικά με άχνη ζάχαρη όλα τα σημεία στο δωμάτιο, όλες τις γωνιές, διώχνει τους ίσκιους...την σιωπή ... ξανάρχεται μετά από χρόνια στ΄αυτιά μου (?) στον νου μου (?) στην ψυχή μου (?)...δεν ξέρω! Με καλοπιάνει, με γαληνεύει, με ηρεμεί... με χαϊδεύει... με γεμίζει δυόσμους και μπαχαρικά και κανέλλα... Η βαριά μυρωδιά απ΄το τσιγαρισμένο κρεμμύδι που κάηκε χθές στο τηγάνι μαζεύει άρον άρον τα μπαγάζια της και δρασκελίζει το περβάζι...  φεύγει  μακριά... σ΄άλλους μαχαλάδες...

- Δεν θα μου πεις τώρα? ρωτάς

- Σου είπα..  λέω κοφτά, μη μου χαλάσει η μαγεία

- Είσαι εντελώς αγνώριστη πιά... (λές με τρυφερότητα)

- Εσύ είσαι ίδια... (λέω με ξαφνική κακία)

- Μαύρα μαλλιά και μακριά,  που είν΄ο φιόγκος σου? (ξαναλές με τρυφερότητα, αγνοείς την κακία)

- Η φωτογραφία είναι στον τοίχο, εσύ που είσαι? (ξαναλέω με περισσότερη κακία)

Ξανά σιωπή.... Δεν λέμε άλλο τίποτα κι η ώρα τρέχει... Αναστενάζεις, κι η πολυθρόνα τρίζει καθώς σηκώνεσαι...

- Πρέπει να φύγω. Με περιμένουν τζάνεμ...

- Που ?

- (υποψία αχνού χαμόγελου,  όπως πάντα...  χωρίς λόγια)

- Στάσου λίγο!  ένα λεπτάκι μόνο... να σου πω...... κάνω ένα φίλο... κοίταξε αυτό

Νοιώθω να απλώνεις το χέρι σου. Ακουμπάς το δικό μου.  Τρέμει ελαφρά, και αισθάνομαι μια υποψία χαϊδέματος καθώς παίρνεις το χαρτάκι που σου δίνω...Σμίγεις τα φρύδια στην προσπάθειά σου να διαβάσεις  -όπως πάντα-  χωρίς γυαλιά  κι έχει σκοτάδι...

"- Δεν χρειάζομαι ευχαριστίες... Ειλικρινείς φίλους χρειάζομαι...

- Κι εγώ... "

Χαμογελάς ευχαριστημένη, δεν μιλάς, εγώ όμως διακρίνω την ανησυχία σου ακόμα και τώρα (φαντάσου!!!), όπως τότε.... Ρίχνεις μια ματιά έξω απ΄το παράθυρο, παίρνεις την γάτα σου και κοντοστέκεσαι... Ψηλή, αδύνατη, ολόισια, γεμίζεις  -ξεκάθαρα τώρα- τα μάτια μου....

Καθώς προχωράς βγαίνοντας αργά αργά απ΄τις αισθήσεις μου,  φωνάζω (?) από μέσα μου

- Σ΄αγαπάω γιαγιάααααααα

- Κι εγώωωωω..... (άκουσα !!!!)