Ψάχνοντας -καθότι αργόσχολη και γουστάρω πολύ την άνευ σκοπού, λόγου και αιτίας ψευτοπεριπλάνηση- βρίσκω διάφορα χαριτωμένα κατά καιρούς και με καμαρώνω... (ναι, το ΄χω και αυτό)

Σκέψου σήμερα που εκτός απ΄το αρχικό παραμυθάκι (άκρως διδακτικό ομολογουμένως) βρήκα και το αντίστοιχο ποίημα... με λίγη ναφθαλίνη απ΄τον προπερασμένο αιώνα, αλλά μια χαρά διατηρημένο... 19ος αιώνας, αλλά ολόφρεσκο, επίκαιρο και εύπεπτο, αν έχουμε τα μυαλά μας σωστά, τα μάτια μας δεκατέσσερα και τ΄αυτιά μας κλειστά στα "γλυκανάλατα"

Διδαχθείτε 

ΚΟΡΑΞ ΚΑΙ ΑΛΩΠΗΞ (Αλέξανδρος Ραγκαβής 1809-1892)

Κόραξ εις άκραν υψηλήν
κλάδου εκάθητο ελαίας
μέλαιναν είχεν την στολήν
και εις το ράμφος είχε κρέας.

Εις τα χαμόκλαδα κοντά
αλώπηξ ίστατο δολία,
τους ρώθωνας αυτής κεντά
του κρέατος η ευωδία.

Τρέχει, προφθάνει...περιττός
ο κόπος, μάτην η σπουδή της !
Τι ύψος ! Κι ειναι πτερωτός
ο ευτυχής ιδιοκτήτης.

Κατ΄άλλον τρόπον μελετά
εις τα νερά της να τον φέρη,
βλέπει επάνω χαιρετά
και ταύτα ευγενώς προφέρει.

-Καλώς μας όρισες εδώ,
αέρα φίλτατε να πάρης,
τρελαίνομαι, οταν σε δώ.
Πόση κομψότης, πόση χάρις !

Τις έχει τόσην καλλονήν,
τίς πτέρυγας ποικιλωτέρας !
Τί κρίμα ! Αν είχες και φωνήν
θα ήσο των πτηνών το τέρας !

Φωνήν δεν εχω; να χαθής !
(εντός του είπε), θα σε δείξω,
περίμενε, να τρελαθής
μόλις το στόμα μου ανοίξω.

Και πλατύς φάρυγξ ανοιγείς
δύο τραχέα "κρά" εβγάζει
και παφ! το κρέας κατά γής,
και χάπ ! η πονηρά τ΄αρπάζει.

Ακόμη τρέχ΄εις το βουνόν,
και αφού έφαγε το κρέας,
γελώσα λέγ΄εις το πτηνόν
τας λέξεις ταύτας τελευταίας:

-Μάθε , ω φίλτατον πουλί
μάθε, ω άνθος των κοράκων,
πως των ευπίστων η φυλή
τρέφει το γένος των κολάκων

-------------------------------

Ακολουθεί διαγώνισμα έκθεσης ιδεών, βγάλτε τετράδια και μολύβια γρήγορα.....