Aπλές σκέψεις της λέγουσας :

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, οι δυό πιό αντιφατικές προσωπικότητες του γνωστού μύθου,  μας στοίχειωναν απ΄τα έξι μας και μας γέμιζαν διλλήματα και ενοχές. Δίλλημα για το πού  να τοποθετηθεί η δραχμούλα και ενοχές όταν γλίστραγε στα χέρια του περιπτερά και όχι στην κοιλιά του γουρουνιού. Κανένας δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να μην φάει τώρα την σοκολάτα του και να το αφήσει γι΄αργότερα.

Γιατί αργότερα και  πόσο αργότερα?

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας φώναζε ο Αίσωπος...

Και τότε - ανάμεσα στον μέρμηγκα στη σοκολάτα στο γιατί και στο αργότερα- εμφανίστηκαν ξαφνικά περιχαρείς οι  εκπρόσωποι του (μετέπειτα εφιαλτικού) "ευαγούς οργανισμού" Τ.Τ.   μας μοίρασαν τους μπλέ κουμπαράδες ασφαλείας και μας "διαφώτισαν" πάνω στα αγαθά της αποταμίευσης.

Ολοι τους στραβοκοιτάξαμε. Καθόλου δεν μας άρεσαν οι κουμπαράδες ασφαλείας... Ολοι - στην ανάγκη - προτιμούσαμε τα πήλινα γουρουνάκια με την μεγάλη σχισμή, όπως συνωμοτικά εμπιστευθήκαμε ο ένας στον άλλο, εκείνα τα γνωστά με την μεγάλη σχισμή την πλάτη που δεν χρειαζόταν και μεγάλη επιδεξιότητα για να βγουν έξω τα κέρματα  μ΄ ένα μαχαιράκι. Συνένοχο το γουρουνάκι στις παιδικές μας παρανομίες  άδειαζε πρόθυμα την κοιλίτσα του στα ανυπόμονα χέρια και βουρ για το περίπτερο. Απόλαυση η σοκολάτα καθ΄οδόν επιστρέφοντας σπίτι με ύφος εγώ_δεν_ξέρω_τίποτα !!

Να σου και το γουρουνάκι λοιπόν στην αρένα της μονομαχίας των επιλογών, συστρατευμένο κι αυτό μαζί με τον τζίτζικα, αποδεκτό  εξ αιτίας  της εχεμύθειας και της μεγάλης σχισμής. Απ΄την  άλλη μεριά η παράταξη του μέρμηγκα  και του  μπλέ μεταλλικού κουμπαρά με την τεχνολογία που δεν επιδεχόταν χειρουργικές επεμβάσεις. Σκέτος εφιάλτης.

Και το δίλλημα εκεί, στάσιμο. Και τα ερωτηματικά να πληθαίνουν.

Τώρα ή αργότερα? Στον κουμπαρά ή στο περίπτερο? Γιατί στην κοιλιά του χοντρού και όχι στην δικιά μας? Γιατί να ιδρώνουμε μαζεύοντας  σπόρια μεσ΄ στο κατακαλόκαιρο και να μην αράζουμε  τραγουδώντας κάτω (ή και πάνω) απ΄το δέντρο?

Ο τζίτζικας μας έκλεινε πονηρά το μάτι  ξεκαρδισμένος στα γέλια, κι ο μέρμηγκας με σκυμένο κεφάλι καμπουριασμένος και κατάκοπος επιστράτευε τις δυνάμεις του - μαζί κι όλη την οικογένεια όταν το "σπόρι" ήταν μεγάλο -  για να το κουβαλήσει στην τρύπα του. Σ΄αυτή την τρύπα την ευάλωτη που με μια βροχή ή ένα σκάψιμο ή την κακόβουλη πρόθεση μιας πατούσας πήγαινε κατ΄ευθείαν στο διάολο.

Κι εκεί που κάποιοι θεατές του αγώνα της απόφασης είχαμε αρχίσει δειλά δειλά να διαλέγουμε μονομάχους, να σου κι εμφανίζεται κι εκείνος ο τύπος  στη μέση της αρένας με τα γένια, τα ράσα και το καλυμαύχι, για να μπερδέψει τα πράγματα - ως συνήθως - ακόμη περισσότερο.

"Ο θεός φροντίζει για όλα. Μην ανησυχείτε. Ακόμα και για το γκαβό το πουλί φροντίζει ο θεός. Κι αν έχετε δύο να δίνετε το ένα στον διπλανό σας. Αν μαζεύετε σημαίνει οτι αμφισβητείτε την θεία Πρόνοια"

Να ξοδέψουμε? Να αποταμιεύσουμε? Να χαρίσουμε? Να επαναπαυθούμε? Να ανησυχήσουμε? Τώρα? Αργότερα? Ποτέ? Θα μας δώσει ο θεός? Μήπως να φροντίζαμε μόνοι μας για αργότερα?

Μπέρδεμα πάνω στο μπέρδεμα και τα χρόνια μας λίγα...

Οι "διαφωτιστές μας" ήρθαν και την άλλη χρονιά. Και την άλλη. Και την άλλη. Και την παράλλη. Και κάθε Οκτώβρη.. και κάθε μέρα.. και κάθε στιγμή..κι έσπρωχναν και διαμόρφωναν και επηρέαζαν. Είχαν και συνδρομητές βλέπετε θείους, φίλους, συγγενείς, οικογένεια. Ολοι μαζί  "έσκαβαν" μυαλά και "φύτευαν" συμβουλές. Από κοντά και ο παπάς με την θεία πρόνοια και το "δώσε για να λάβεις". Παραδίπλα και η θεά της Επιθυμίας σιγοψιθύριζε "το χρήμα που στέκεται είναι στείρο, δεν γεννάει.. πρέπει να κυκλοφορεί.. ξόδευε για να σου ΄ρχεται". Too much όλα αυτά...

Έτοιμους -όπως νόμιζαν- κάποια στιγμή μας παρέδωσαν στην ωριμότητα να αποτελειώσουμε εμείς τις επιλογές μας κι οι συμβουλές το έργο τους.

Και ο Γιαννάκης διασκέδασε μεν αλλά  έκανε  κι ένα σπιτάκι  για αργότερα, ο Κωστάκης δούλεψε διπλοβάρδιες δεν διασκέδασε κι έκανε  πολλά σπίτια και οικόπεδα για αργότερα, η Ελενίτσα  αποταμίευσε για να πάρει κάτι αργότερα, η Αγνή μάζεψε ένσημα γι΄αργότερα, ο Χρήστος πήρε δάνειο φυτοζωόντας κάθε μήνα και πήρε σπίτι για αργότερα, η Καιτούλα σαν θηλυκός Σκρούτζ δεν έφαγε, δεν γλέντησε, δεν ξεκουράστηκε και δούλευε αποθηκεύοντας στην τρώγλη της λεφτά γι΄αργότερα  και ο Σωκράτης δούλεψε γλέντησε διασκέδασε γύρισε όλο τον κόσμο και δεν άφησε τίποτα για αργότερα....

Στέρηση, αναβολή, θεία πρόνοια και αποταμίευση Vs εδώ και τώρα και όσο έχουμε την υγειά μας...

Οι  σκέψεις και τα διλλήματα πιό διαμορφωμένα μεν, αλλά ίδια στην βάση τους και τώρα. Και πανταχού παρούσα η αρένα κι οι μονομάχοι στις θέσεις τους... Τα στοιχήματα φίφτυ-φίφτυ και ο αγώνας σε διαρκή εξέλιξη χωρίς σαφή πρόγνωση.

Και ήρθε και ο φετινός Οκτώβρης. Ο μήνας της παγκόσμιας ημέρας αποταμίευσης στις 31. Μόνο που πριν τις 31 προηγήθηκε η 26.

Αποφάσεις "άλλων" εξ αιτίας "άλλων" και το σπίτι του μέρμηγκα περισσότερο ευάλωτο από ποτέ με την κακόβουλη πατούσα υψωμένη από πάνω και έτοιμη...

- Μα το σπίτι είναι του μέρμηγκα, δικό του δεν είναι?

--Για να το διατηρήσει πρέπει να πληρώσει και τώρα και κάθε χρόνο. Αυτός φταίει που έκανε μεγάλο σπίτι, ας μην έκανε.

- Και τα ένσημα που μάζευε ο άλλος ο μέρμηγκας?

-- Ασήμαντες λεπτομέρειες.. Ας μάζευε τα μισά, για τόσα θα απολαμβάνει από δω και πέρα, δεν του χρειάζονταν παραπάνω!

- Κι ο άλλος ο μέρμηγκας?

--Αυτός έπαθε ζάχαρο και βαράει ενέσεις ινσουλίνης κάθε μέρα.. δεν κάνει τώρα να τρώει σοκολάτες.

- Ο άλλος με τα πολλά σπίτια και τα οικόπεδα?

-- Αα, αυτός πέθανε, ας γλένταγε όσο ζούσε, τώρα τα τρώνε οι κληρονόμοι και (στην καλλίτερη) πού και πού τον θυμούνται.

- Κι ο άλλος με το δάνειο θα χάσει το σπίτι?

-- Ας πρόσεχε..η Τράπεζα είναι Οργανισμός, βοηθάει, δεν χαρίζει... κι άμα λάχει του το παίρνει και πίσω.

- Ναι αλλά ο Σκρουτζομέρμηγκας έχει λεφτά, αυτός είναι εντάξει τώρα?

--Αυτός χάνει τα μισά της αξίας τους από το κούρεμα και τα άλλα μισά τα έφαγαν τα ποντίκια αφου τα κράταγε στην τρώγλη του και δεν τα εμπιστεύτηκε στην Τράπεζα.

- Ο άλλος ο άσωτος που τα σκόρπαγε όλα?

-- Αυτός τώρα ψάχνει καμμιά φάμπρικα για να μεταναστεύσει, όμως πρόλαβε και έζησε.

- Ομως υπάρχει η εκκλησία, η θεία Πρόνοια θα φροντίσει, έχει ο θεός!

-- Οι θεοί πεθάναν, δεν το διάβασες? και η εκκλησία έχει ανάγκες, μεγάλες ανάγκες, καιρός να δώσεις κι εσύ κάτι...δεν νομίζεις?

- Και ποιό είναι το σωστό τότε?

--Κανείς δεν ξέρει.... πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει ο αγώνας των διλλημάτων στην αρένα. Και άκου να σου πω, όσο παρακολουθείς τον αγώνα κάνε και μια εμβάθυνση στο "φασούλι το φασούλι" κάνε και στο "παν μέτρον άριστον" άκου παράλληλα και κανένα τραγουδάκι για να περνάει η ώρα σου, κι αν βρεις απάντηση πες την και σε μένα, θα με υποχρεώσεις....

Την ψαρόβαρκα του καπετάν Φλωριά την ελέγαν "όσα έρθουν κι όσα πάνε"

γιατί μόλις ξεπουλούσε την ψαριά με το τσούρμο του γραμμή για να τα φάνε

Γειά σου καπετάν Φλωριά που τα δίχτυα σου βογγάνε

δε βαριέστε βρε παιδιά, όσα έρθουν κι όσα πάνε

Κι όταν άλλοτε τους έπιανε νοτιάς και με άδεια την ψαρόβαρκα γυρνούσε

γελαστός ο καπετάνιος ο Φλωριάς βερεσέ στα καπηλειά σ΄όλους κερνούσε

Κόντρα ο καιρός Φλωριά και τα ψάρια δεν τσιμπάνε

δε βαριέστε βρε παιδιά, όσα έρθουν κι όσα πάνε

Κι όταν κάποτε αρρώστησε βαριά και πιστέψαν ο Φλωριάς πως θα πεθάνει

τον παπά φωνάξαν για μεταλαβιά να του πουν και διαθήκη για να κάνει

Διαθήκη και λοιπά κάνουν όσοι τα φυλάνε

εγώ ήμουνα παπά όσα έρθουν κι όσα πάνε

Οταν πεθάνω σ΄ένα γλέντι μια βραδιά να μη με κλάψτε μα τραγούδια να μου πείτε

και στο σταυρό μου να μου γράψετε παιδιά ένας μπατίρης ευτυχής ενθάδε κείται

ενθάδε κείται ο μπατίρης ο Λουκάς που είπε τούτη την κουβέντα τη μεγάλη

πως τα λεφτά σου όσο ζεις αν δεν τα φας, όταν πεθάνεις θα τα φάνε κάποιοι άλλοι

γι αυτό γλεντήστε μες στον ψεύτικο ντουνιά μη σας σκλαβώνει η κακία και το χρήμα

και να θυμάστε την κουβέντα του Λουκά, πως ούτε φράγκο δεν θα πάρετε στο μνήμα

ενθάδε κείται ο μπατίρης ο Λουκάς που είπε τούτη την κουβέντα τη μεγάλη

πως τα λεφτά σου όσο ζεις αν δεν τα φας, όταν πεθάνεις θα τα φάνε κάποιοι άλλοι