Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.

-Αγαπητέ αδελφέ θυρωρέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.

-Ευχαριστώ! Θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.

-Όχι! Για σένα τα έφερα.

-Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνησε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.

-Ναι!, επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί. Θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλι να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου, την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.

Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: ήταν πραγματικά όμορφο. Γι΄ αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.

Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: «Θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του».

Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί και κείνος συλλογίστηκε: «Ο αδελφός μάγειρας μ΄ έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με ό, τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί».

Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.

«Είναι για σένα», είπε ο άρρωστος αδελφός. ‘Επειδή πάντα βρίσκεσαι σε επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ΄ αυτό το δημιούργημα του Θεού».

Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήτανο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν άγιο άνθρωπο.

Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος ότι το έργο του Θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξασε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα-αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ΄ εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.

Κι έτσι, λίγο πριν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.

«Να το απολαύσεις», είπε. «Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς».

Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.

Μ΄ αυτόν τον τρόπο έκλεισε ο κύκλος. Ο κύκλος της χαράς και της ευτυχίας, που πάντα περιτριγυρίζει γενναιόδωρους ανθρώπους».

(Κρισταλλάκι, είχα βρει ένα πολύ όμορφο παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα για σένα σήμερα, επειδή όμως ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και το παραμύθι είναι αρκετά μεγάλο, είπα να μεταφέρω ένα όμορφο κείμενο που είχα διαβάσει στο παρελθόν. Την ιστορία αυτή,λοιπόν, την βρήκα πριν πολλά χρόνια στην τελευταία σελίδα του «Ταχυδρόμου», όπου αρθρογραφούσε ο Paulo Coelho. Την κράτησα στο αρχείο μου, παρέλειψα όμως δυστυχώς να σημειώσω ημερομηνία και αριθμό τεύχους. Εύχομαι να σου αρέσει  και επιφυλάσσομαι :) )