Εκείνα που κανείς θέλει να αποτυπώσει σε ένα κομμάτι χαρτιού ή ακόμη και σε μερικές ηλεκτρονικές απρόσωπες αράδες πολλές φορές δίνουν τέτοιο νόημα και περιεχόμενο στην ύπαρξη του ατόμου, του κόσμου, που κανείς βλέπει όχι απλά κοιτάζοντας, αλλά δίνοντας τη σημασία που αρμόζει σε οτιδήποτε και αν είναι αυτό από ένα μικρό στιχάκι έως και ένα πληθωρικό, γεμάτο θεωρητικολογίες κείμενο.

Όλοι μας κάποια στιγμή, αν όχι στιγμές, της ζωής μας έχουμε κάτι να πούμε. Κάθε φορά βρίσκουμε τον τρόπο που αρμόζει καλύτερα στη περίπτωσή μας. Άλλες φορές χρησιμοποιούμε είτε το προφορικό είτε το γραπτό λόγο και άλλες φορές χρησιμοποιούμε την τέχνη ή κομμάτια αυτής. Το ποιο σημαντικό σε αυτήν την διαδικασία δεν είναι αυτό που θα πούμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα εκφραστούμε.

Ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο καθένας είναι διαφορετικός και φυσικά ποικίλει ανάλογα με την  περίπτωση. Ο λόγος, όποιας φύσεως και αν είναι αυτός, είναι το σημαντικότερο όπλο που διαθέτει ο άνθρωπος εκ γενετής, το οποίο προσαρμόζει και χρησιμοποιεί ανάλογα με τις ανάγκες που κάθε φορά προκύπτουν στη ζωή του.

Όταν του στερηθεί το δικαίωμα έκφρασης τότε κατά έναν τρόπο παύει να είναι ον έλλογο. Αυτό συμβαίνει διότι η μόνη διαφορά που έχει ο άνθρωπος από τα άλογα είναι ο λόγος (όχι μόνο με την αριστοτελική έννοια του νου), που τον καθιστά ικανό να διαχειριστεί τη ζωή του, να εκφράσει τις απόψεις του, να υπερασπιστεί την ύπαρξή του, να κρίνει και να κατακρίνει τα όσα τον αφορούν ως μονάδα ή μέρος του συνόλου που είτε θίγουν τον ίδιο είτε το υπόλοιπο σύνολο. Όταν αυτό του το δικαίωμα περιοριστεί ή καταπατηθεί εξ ολοκλήρου από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τότε το δίχως άλλο καταλήγει να είναι ένα ετεροκαθοριζόμενο ον που σκοπός της ζωής του καταντά να είναι η ικανοποίηση των ζωωδών ενστίκτων του και η ικανοποίηση των προσταγών των καθοδηγητών του.

Η ζωή φτάνει να έχει αξία μηδενική. Κάποιος αντιλογώντας θα έλεγε ότι θα έπρεπε να ευχαριστούμε για τη κάθε μέρα που μετά τον ύπνο μας το πρωί ξυπνάμε και βλέπουμε το φως του ήλιου. Απαντώντας θα έλεγα πως καθημερινά για κάθε στιγμή της ζωής μας θα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες και να τη ζούμε σα να ήταν η τελευταία. Αυτό όμως, δεν έχει κανένα νόημα όταν σε μια ελεύθερη χώρα διαπνεόμενη από δημοκρατικούς θεσμούς δεν έχεις το δικαίωμα να εκφράσεις ελεύθερα τις απόψεις σου, που λίγο ή πολύ συναποτελούν την προσωπικότητά σου, το εγώ σου.

Όταν κάποτε καταλήγεις να γίνεσαι έρμαιο των διαφόρων συμφερόντων και παύεις να έχεις στη κατοχή σου το σημαντικότατο αγαθό της ελευθερίας του λόγου τότε φυλακίζεσαι μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Μένεις εκεί από ανάγκη, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Μέσα σου καθημερινά αντιπαλεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, τις  απόψεις και την ιδεολογία σου ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά, αριστερή, κεντρική ή δεν εντάσσεται σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Μόλις  ένας άνθρωπος φτάσει σε αυτό το σημείο το τέλος του είναι βέβαιο.

Ο άνθρωπος πάντοτε έχοντας τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει κατέστρεψε και συνεχίζει να καταστρέφει τον άνθρωπο. Από τη μία πλευρά του αξίζουν τα θερμά συγχαρητήρια από την άλλη πλευρά όμως είναι άδικο για όλους εκείνους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία ή την ελευθερία να εκφραστούν. Αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν όμως. Εκείνο που τους ενδιαφέρει χωρίς αμφιβολία είναι ο απόλυτος έλεγχος όλων εκείνων τον όντων που θα μπορούσαν να επιφέρουν ολική ή μερική καταστροφή στα έσοδά τους, αλλά και στον έλεγχο που ασκούν. Όλα αυτά πως μπορούμε να τα περιορίσουμε και να τα εξαλείψουμε;;; φυσικά μέσω διεθνών συμβάσεων που το δίχως άλλο παρά μόνο για την ελευθερία του ατόμου δεν μεριμνούν. Αυτά τα λίγα περί ελευθερίας λόγου και έκφρασης, ο καθένας ας πράξει σύμφωνα με την ιδεολογία που κουβαλά μαζί του και όχι με το εφήμερο συμφέρον του.