Υπαρχουν στιγμες που νιωθεις τον μεσα κοσμο σου να γκρεμιζεται...που νιωθεις μονος τοσο μονος ..τοσο σκοταδι τοση σιωπη... Στιγμες που λες .. τι διαολο? 

Εμαθα να φοβαμαι τους ανθρωπους.. Και οταν το ξεπερνουσα κερδιζα πονο κ αποξενωση.. Φταιω..? μπορει... Μπορει οχι... Δεν ξερω.. Δεν ξερω καν αν θελω να το μαθω..Εμαθα να αγαπαω τους ανθρωπους...Ισως με εναν πολυ περιεργο δικο μου τροπο..Αλλα τους αγαπαω.. Μπορει απο αποσταση .. Μπορει πολλα μπορει.. 

ερωτευτηκα.. Αγαπησα...Πονεσα..Γελασα...Εκλαψα...

Ειμαι γεματη απο συναισθηματα... Αναμικτα ...Αλλα ειμαι γεματη... 

Υπαρχουν ομως στιγμες... Που νιωθω πως μονο εχω πονεσει... Και ειναι απιστευτος ο πονος μεσα στο στηθος... Νιωθεις πως...Μια δυναμη εχει βαλθει να σου τραβηξει απο μεσα σου ολο σου το ειναι ...Κ τοτε λιωνεις...Δεν σου μενει τιποτα αλλο περα απο απογνωση κ πονο... 

Καθισμενη σε μια οθονη προσπαθω να περιγραψω το μεσα που με τρωει...Δεν μπορω ... Δεν περιγραφεται ...Και ποναει... Και φοβαμαι οταν ποναω...

Εχω μια τεραστια αναγκη να γελασω.. Εχω μια τεραστια επιθυμια να χαμογελαω... Και να ναι πραγματικα απο την ψυχη μου ...Να βγαινει απο μεσα..Να ναι γελιο πραγματικο καθαριο ατοφιο και γεματο ζωη..

Αλλα αυτην την στιγμη νιωθω τοσο κουρασμενη... Τοσο μονη και τοσο απογοητευμενη..Απογυμνωμενη απο καθε ιχνος ντροπης ξεδιπλωνω απλοχερα οτιδηποτε με περιβαλλει και με θλιβει παλευοντας ισως να το ξορκισω..

Απλα κουραστηκα..Κουραστηκα να βλεπω τα ματια μου υγρα κ την ψυχη μου μαυρη...Και ψαχνω.. πραγματικα ψαχνω απεγνωσμενα τροπους να ξεφυγω απο ολο αυτο ..

Κουραστηκα να με πληγωνουν ενω αγαπω ...Απλα κ μονο γιατι δεν μπορω να το εκφρασω.. Κουραστηκα να με πληγωνουν κ να μην με καταλαβαινουν..

Φοβαμαι πλεον να ποναω ... Φοβαμαι να πληγωνομαι πια.. Σας φοβαμαι εσας τους ανθρωπους... Μπρος στην θεληση κ τον εγωισμο σας καταπατατε ψυχες γεματες συναισθηματα.. Σας φοβαμαι εσας τους ανθρωπους γιατι μου δειξατε τοση σιωπη... 

Εμαθα στην ζωη μου να γελω..Εχω αναγκη να γελω..Εχω αναγκη να ελπιζω κ να χαμογελω.. Να εχω ψηλα το κεφαλι μου και να μαι περηφανη.. Εχω αναγκη να μαι γεματη ομορφα συναισθηματα.. ΘΕλω η ψυχη μου να εχει χρωμα... Κοκκινο μωβ γαλαζιο!!! Χρωματα πολλα!!! γεματα ζωη κ φως..! ενα απλετο φως που θα βγαινει προς τα εξω και θα καθρεφτιζεται στο προσωπο μου.. 

Εσεις οι ανθρωποι ...Ποσα πολλα εχω να μαθω ακομα απο σας... Αλλα μην με πονατε αλλο... Εχω αναγκη το χαμογελο... Μου μου το στερειτε..