«…Στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, λοιπόν, υπήρχαν, όπως σ’  όλους τους πλανήτες, καλά και κακά φυτά. Επομένως, καλοί σπόροι καλών φυτών και κακοί σπόροι κακών φυτών. Όμως οι σπόροι δε φαίνονται. Κοιμούνται στην αγκαλιά της γης μέχρις ότου  κάποιος απ’  αυτούς, στα καλά καθούμενα, αποφασίσει να ξυπνήσει… Τεντώνεται λοιπόν και σπρώχνει δειλά προς τον ήλιο ένα υπέροχο, άκακο κλαράκι. Αν είναι κλαράκι ραπανιού ή τριανταφυλλιάς, μπορούμε να τ’ αφήσουμε να φυτρώσει όπως θέλει. Αν πρόκειται όμως για κάποιο κακό φυτό, πρέπει να ξεριζώσουμε αμέσως το φυτό, μόλις τ’  αναγνωρίσουμε.»

Ο Μικρός Πρίγκιπας –Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

«…Για ένα διάστημα ερχόταν από δίπλα μου και παρακολουθούσε με ήρεμη περιέργεια τις προετοιμασίες –μέχρι που τράβηξα το κάτω φύλλο μιας φοινικιάς.

-Γιατί το ξεριζώνεις

Το πρόσωπό του είχε κοκκινήσει από την αγανάκτηση.

-Τα χλωρά φύλλα καπνίζουν πολύ τη φωτιά, εξήγησα εγώ υπομονετικά. Αν είμαστε τυχεροί, κάποιος θα δει το σήμα και θα έρθει να μας βοηθήσει.

-Αυτός δεν είναι λόγος να πονάς την φοινικιά!

-Ανοησίες!, είπα εγώ. Αφού τα φυτά δεν αισθάνονται τίποτα.

Ο μικρός πρίγκιπας δεν το έβαλε κάτω.

-Στον πλανήτη μου εγώ ξέρω ένα τριαντάφυλλο, που τα αισθάνεται όλα!

Δεν επέμεινα στην άποψή μου. κατά τα φαινόμενα ζούσε σ’  ένα σύμπαν όπου ήταν διαγραμμένη η λογική των ενηλίκων.

-Επειδή δεν μιλάνε, δε σημαίνει πως δεν υποφέρουν, επέμεινε και πάλι.

Σκέφτηκα για λίγο τη σοφία της φράσης αυτής.

-Το τριαντάφυλλό μου έχασε ένα αγκάθι», συμπλήρωσε. Δε μίλησε, αλλά εγώ το ξέρω πολύ καλά, πως πόνεσε. Είδα που από ένα φύλλο του έτρεξε ένα δάκρυ.

Μ’  έπνιξε η περιέργεια. Διέκοψα τη δουλειά μου και τον ρώτησα, πώς έχασε το τριαντάφυλλο το αγκάθι του.

-Από περηφάνια!»

Ο Μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει – Ζαν-Πιέρ Νταβίντς