η πλατεία που πηγαίναμε και αράζαμε. Είναι πολύ πιο όμορφη τώρα, γεμάτη όμορφη βλάστηση, τριαντάφυλλα, μεγάλα παγκάκια και συντριβάνια.Ένα χάρμα οφθαλμών και μυρωδιάς. Χαίρεσαι να κάθεσαι. Κρίμα που εκει κάτω και δεν είναι τόσο δροσερά όσο πάνω στα πάρκα, αλλά το να είμαι μαζί σου είναι η μεγαλύτερη αποζημίωση.Μπορεί να ζεσταίνομαι βέβαια γιατί είσαι και θερμό αγόρι, αλλά θα προσπαθήσω να αντισταθώ στον παγωτοπειρασμό κάθε φορά που πάμε, γιατί τώρα με τη δουλειά έχω βάλει στόχο να χάσω κιλά! Ήδη έχω χάσει 2-3.

Φλυαρώ πάλι. Όταν πλησιάζει πανσέληνος με πιάνει μούγκα, ή φλυαρία.

Λατρεύω αυτή την πλατεία γιατί άλλαξε προς το καλύτερο. Αποτελεί πλέον το τέλειο σημείο να ξαποστάσεις από ένα περίπατο - αν και τη φτιάξανε προεκλογικά και έχω τις ενστάσεις μου- .Χαίρομαι που άλλαξε, το έχω ξαναπεί, ότι σ'αυτήν την πλατεία έχω αναμνήσεις. Καλές στην πλειοψηφία, και κακές όμως, οι οποίες μερικές φορές υπερκαλύπτουν ότι καλό έχει υπάρξει. Έτσι είναι το στραβό μου το κεφάλι, καμιά φορά γυρίζει στις στιγμές που καθόμουν αμίλητη στην πλατεία και σκεφτόμουν ότι το μέλλον έχει χρώμα σκούρο γκρι προς μαύρο. Και πως να το δεις διαφορετικά, όταν το μόνο όμορφο που έχεις τη δεδομένη στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όπως το θες και ίσως δεν ήταν ποτέ δικό σου?

Η πλατεία άλλαξε, εγώ άλλαξα, εσύ άλλαξες, η σχέση μας άλλαξε. Και δεν το κρύβω, είμαι πανευτυχής για ΟΛΕΣ αυτές τις αλλαγές.