Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

Κι ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς ν' αγαπώ

τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στιλό και τραβάω γιαλό γιαλό και γράφω

Τραγουδάκια της φωτιάς, της φωτιάς, της πυρκαγιάς

τη ζωή μου αντιγράφω



Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί

Κι είναι βάσανο ο φίλος, είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι, πώς μ' αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει

Και κρατάει το φανάρι, και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή



Πήρα κόκκινη καρδιά και πουκάμισα φαρδιά φοράω

Και ρωτάω να μου πουν όσοι ξέρουν ν' αγαπούν

σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά και περνάω μια χαρά, γελάω

Πιάνω σώμα του χιονιού και ουρά χελιδονιού

στου Θεού τ' αυτί μιλάω



Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί

Κι είναι βάσανο ο φίλος, είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι, πώς μ' αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να μας δει

Και κρατάει το φανάρι και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή



Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

Κι ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς ν' αγαπώ...

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα πρώτα τραγούδια που μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση, από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου (γράφτηκε το 1989)... Τίποτα, απλά μού 'χει κολλήσει από το πρωί για έναν παράξενο λόγο και μάλιστα χωρίς να το ακούσω κάπου τυχαία...Τέλος πάντων!

Την καλησπέρα μου.