Στις δώδεκα ακριβώς ήρθες πάλι, σαν άνεμος ζεστός, σαν τη ζάλη

Και με σήκωσες, με ξεσήκωσες

Στις δώδεκα και πέντε είχες φύγει και πάλι η μοναξιά με τυλίγει

Σα δε ντρέπεσαι, δε με σκέφτεσαι

Στις δώδεκα μισή τη μπλούζα σου φορώ και μόλις σε μυρίζω όλα στα συγχωρώ

Κι εσύ να γελάς, με τους άλλους πας

Την πόρτα ξεκλειδώνω μες στο άχτι μου

Να 'ρθεις και να χωθείς στο κρεβάτι μου

Και πριν κοιμηθώ

Να σου υποταχτώ...

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πληγώνει περισσότερο...Το ότι σ' έχω πάνω μου κορμί που ανήκει αλλού, δανεικό, ή ότι δεν προλαβαίνω ποτέ να σου πω όλα αυτά που θέλω γιατί απλά οι στιγμές μαζί σου είναι εξαιρετικά λίγες...Μα ούτε και ξέρω γιατί σε θέλησα...Θες για άλλοθι;...Θες για υποσχόμενη αμαρτία;...

Δε μετανιώνω.

ΚΑΙΓΟΜΑΙ..