"Μωχάμετ, Σαάντ, Αμίν, Αχμέτ, πρόσφυγα, μετανάστη, άγνωστε, αριθμέ, το χώμα είναι το μόνο που είχαμε να σου δώσαμε.

Δεν καταδέχτηκες τη φιλανθρωπία μας.

Δεν ανακυκλώσαμε πάνω σου τα παλιά μας αθλητικά, τα παντελόνια που δεν μας χωράνε, τις μπλούζες που δεν φοράμε πια.

Δεν σου δώσαμε ένα σάντουιτς ή μια μερίδα φαγητό, δεν ήπιες το νερό μας.

Δεν είσαι τίποτα για μας, κι εμείς δεν είμαστε τίποτα για σένα.

Δεν ξέρω τίποτα, δεν θα μάθω ποτέ :

- Αν η μάνα σου έβαζε τα χείλη της στο μέτωπό σου, μην έχεις πυρετό.

- Αν ο πατέρας σου σε μάθαινε να φυτεύεις ή σ' έδερνε με τη λωρίδα.

- Αν έπαιζες πόλεμο με τα παιδιά της γειτονιάς.

- Αν πρόλαβες να κάνεις έρωτα, αν ο ιδρώτας της έτρεξε στο πρόσωπό σου.

- Αν και πόσο κοντά πέρασε μια σφαίρα από τον ώμο σου.

- Αν είχες γδαρμένα γόνατα, αίματα στις παλάμες.

- Αν σιχτίρισες τον Θεό σου.

-Αν μίσησες, αν έκλεψες, αν σ' έκανε να κλάψεις η ομορφιά. Τι έκανες το φοβό σου. Πώς τον τάιζες. Πώς τον κοίμιζες. Πώς τον ξυπνούσες".

(Το συγκλονιστικό κείμενο που ολοκληρώνει τις ανταποκρίσεις του συγγραφέα Χρήστου Αγγελάκου για το LIFO.gr)