Γιατί, σφυράς αμέριμνα της μέδουσας η όψη χαράχτηκε, σε μπρούτζινη ελάσματος μορφή κι’ όσο σφυράς αμέριμνα ξεχνιέται στα υπόψη, απόκρυφου παγόβουνου μοιραία η υφή.

Σαν προσπερνάς αγέρωχα, θωρώντας δικαιοσύνη μυστηριώδες κάνιστρο, με σκέπασμα λιτό αγέρωχα, θα ξαφνιαστείς όταν, φρικώδη σμήνη απορρυθμίσουν έντεχνα …μισόλυτο  ιστό.

Μην αναιρείς συλλογισμούς, στου κέρβερου τη λεία δαγκωματιές παρόπλισαν, με σήψη τη ζωή, για τούτο μη θεοποιείς σενάρια αχρεία μπρος στη λερναία,  δύσοσμη, φρικώδη του υλακή.

Γιατί, σφυράς αμέριμνα της γνώση η σοφία κι’ αν καρτερεί σιωπηλή, σε μάρμαρα βουβά  βροντοφωνάζει!  Ανέτρεξε απλώς, στην ιστορία δίσεκτοι χρόνοι καμινιού, χυτεύουνε σφυριά!